Schoon woord. Zeevonk. Net als kriebelbuik, zielknijper, kwispelstaart, turalura en zwabberflank. Een schoon woord in een schone titel van een schone film die sowieso minstens de komende tien jaar verplichte kost zal zijn op lagere- en middelbareschoolvoorstellingen daar rouw en de verwerking daarvan hier niet vingerwijzend op het voorplan staan. Niets moet, alles mag, alles kan: recht in het jonge contradictorische jeugdige brein grijpen doet Zeevonk.

En ook wel in de hersenkronkels van volwassenen, daar op rouw nu eenmaal geen leeftijd staat. Dat kunnen langspeeldebuterend regsseur Domien Huyghe en zijn zus Wendy - die samen met Jean-Claude van Rijckeghem het scenario uitschreef - getuigen: hun vader stierf op jonge leeftijd plots aan een hartaanval toen ze respectievelijk vijftien en drieëntwintig jaar waren. En ze hadden het toen moeilijk om dat verlies een plaats te geven. Hoe moet het dan niet zijn als je op nog jongere leeftijd een ouder of ander dierbaar iemand verliest? De vraag stellen, is ze beantwoorden. En ruim twintig jaar na het plotse heengaan van hun vader is Zeevonk een feit.

Geen autobiografische film, maar eerder een projecteren van echte gevoelens op fictieve personages. Zo was vader Huyghe helemaal geen visser die omkwam op zee. De vader van de twaalfjarige Lena (de debuterende Saar Rogiers) is dat wel. En terwijl Lena met dat verlies in het reine probeert te komen, moet ze ook nog omgaan met roddels en geruchten: dat het best wel eens door het roekeloze gedrag van haar vader kon zijn dat de boot was gezonken, daarmee zelf zijn dood en die van twee medevarenden op zijn geweten hebbend. Terwijl Lena er eigenlijk van overtuigd is dat de boot van haar vader is gezonken omdat het door een zeemonster is geramd. En naar het bewijs daarvan gaat ze samen op zoek met leeftijdsgenoot Vincent (Sverre Rous) die de zomer bij zijn grootmoeder in Oostende doorbrengt.

Oostende is als stad net zozeer een individu als de personages die Zeevonk bevolken: de vissersgemeenschap, de eenheid met het strand en het water, de weerbarstige karakters … ze vormen een couleur locale die de echtheid onderstreept en ondersteunt. Niet dat het script van Zeevonk echt verrassende paden inslaat: sommige conflicten komen even snel op als ze opgelost geraken, en ook de obligate en al bij al voor de hand liggende coming of age-vriendschap tussen Lena en Vincent kan door een nuchtere of cynische volwassene achteloos worden weggewimpeld.

Alleen is Zeevonk niet de film om dat te doen: daarvoor is de film te eerlijk, te sfeervol geregisseerd en te waarachtig - zeker voor een jeugdige doelgroep. Dit is een film die een mooie boodschap over accepteren en vergeven verkondigt zonder ze er in te rammen of zonder al te zeer te manipuleren en er zelfs even een spannend meisjesavontuur van maakt. En die netjes doet wat het moet doen als jeugdfilm: inhoudelijk en cinematografisch begeesteren zonder daarbij begeleidende of solitair kijkende nieuwsgierige volwassenen in slaap te laten donderen. Een evenwicht dat in Zeevonk meer dan snorkel zit, tegelijkertijd bewijzend dat een film je niet per se van je sokken moet blazen om toch als mooi kijkvoer geëtaleerd te kunnen staan.