Paul Greengrass reconstrueerde haarscherp hoe het er aan toe ging bij de FAA en aan boord van een van de gekaapte vliegtuigen op 11 september 2001 in United 93. Een film die niet veroordeelde en niet extrapoleerde, maar die gewoon toonde. Meteen de kracht van die film. Diezelfde kracht zit even in Oliver Stones World Trade Center die laat zien hoe het was om levend begraven te liggen onder het puin van één van de ingestorte WTC-torens. De film is gebaseerd op de ervaringen van PAPD-agenten John McLoughlin en Will Jemeno, die samen met een paar collega's op het fatale moment het WTC-gebouw waren binnengegaan, in de hoop te kunnen helpen bij de evacuatie van de mensen op de bovenste verdiepingen. We weten uit het nieuws dat heel wat politieagenten en brandweerlui omkwamen tijdens de reddingswerken, en Stone toont de menselijke tragedie achter deze feiten. Het begin van de film is sterk: we zien een briefing, we zien hoe New York ontwaakt en hoe de agenten aan hun dagtaak beginnen, vooraleer de vliegtuigen in de torens crashen. Stone toont gelukkig de crash niet zelf (ja, we kennen die beelden al, dankjewel), enkel de schaduw van een laagovervliegend vliegtuig duidt op de nakende catastrofe. We zien daarna hoe de hulptroepen zich trachten voor te bereiden op de taak die hen wacht, en hoe McLoughlin en zijn vrijwilligers hun eigen kwetsbaarheid verdringen 'uit naam van het goede'. De scène waarin de toren instort terwijl de mensen nog in het gebouw vertoeven, is ook vrij hallucinant te noemen, net zoals het production design van het puin.

En dan hebben we het beste eigenlijk helaas wel gehad. Veel is er immers niet aan te vangen met het gegeven van twee mannen die onder brokstukken geklemd liggen te wachten op de hulpdiensten. Een spelletje 'ik zie wat jij niet ziet' past niet echt bij de teneur van de film, dus schakelen Stone en scenariste Andrea Berloff maar over naar de families van de beide agenten. Die familiescènes zijn voor het grootste deel sereen in beeld gebracht, al is het wel raar dat de emoties en beproevingen van de familieleden in het algemeen en de echtgenotes en de kinderen in het bijzonder verdacht veel lijken op gelijk welke scène in gelijk welk gelijkaardig drama waarin mensen slecht nieuws over hun verwanten te horen krijgen.

Wat aangrijpend zou moeten zijn gaat eigenlijk aan voorspelbaarheid ten onder. Raar dat Stone, die het ooit als zijn missie zag om de heilige huisjes in Hollywood omver te schoppen, nu zo angstvallig binnen de lijntjes kleurt. Al ligt het tegelijkertijd ook voor de hand: de film is gemaakt met goedkeuring van de betrokkenen (halve heiligen zo lijkt wel) en hun familieleden, en hoe serener en emotioneler het allemaal binnen de platgetreden paden blijft, hoe gemakkelijker de boodschap te verkopen is aan de smachtende goegemeente uiteraard.

Tenenkrommend is dan weer wel het verholen patriottisme dat Stone in het verhaal laat sluipen. Bush die zijn 'hunt down'-theorie eventjes verkondigt tijdens een nieuwsuitzending is daar een aanzet toe, maar het is in het bijverhaal van predikant Dave Karnes dat Stone compleet de bal misslaat. De brave man die tijdens een nachtelijke patrouille McLoughlin en Jimeno lokaliseert, ziet er immers constant strijdvaardig uit, wil wraak voor wat zijn land is aangedaan en kijk eens aan... we krijgen bij de aftiteling te lezen dat de man als marinier daarna voor twee jaar naar Irak is getrokken. Goed voor hem, maar het heeft geen jota te maken met het menselijke aspect en het verhaal van de twee ingesloten hulpverleners. Dan nog liever een halfuur stereotiep huisvrouwengebleit dan niets ter zake doende 'hidden agenda's' van een film die zeer angstvallig politiek 'correct' wil blijven.

Kortom, een goed gemaakt introductiedeel, maar hoe langer de film duurt, hoe meer hij wegdrijft van the bare necessities. Al mag er ook al eens gelachen worden (Jezus Christus hemzelve die verschijnt met een flesje water van een niet nader genoemd merk) en worden we die dezelfde JC-zijdank bespaard van Celine Dion of een andere patriottische draak tijdens de eindgeneriek. Amerika likt dus voluit zijn wonden, en het is een beetje zoals bij een hond die zijn edele delen een wasbeurt geeft: een tijdje fascinerend, maar na vijf minuten heb je het wel gezien.