De meest commercieel succesvolle (familie)film tijdens de voorbije kerstperiode? Dat was deze Wonka, de prequel op Roals Dahl’s kinderboek Charlie and The Chocolate Factory. Een film annex muzikale prelude die eigenlijk niet zo gemakkelijk vast te pinnen was. Soms giert de magie door de lucht, op andere momenten voel je het navelpluis welig tieren. En dan mag je nog niet vergelijken met de vorige twee films van regisseur Paul King, want het niveau van zijn Paddington-duo haalt hij niet. Al komt hij wel een paar keer aardig in de buurt.

Wonka zoekt en vindt zijn aansluiting bij Mel Stuarts door Gene Wilder gedragen Willie Wonka & the Chocolate Factory. Een prent waar King Pure Imagination en het lijflied van de Oompa Loompa’s van leent, de andere liederen zijn allemaal nieuw en gecomponeerd door Neil Hannon, frontman van The Divine Comedy. Liederen dus, want deze Wonka is net als de Gene Wilder-prent uit 1971 een musical. Wat enerzijds jammer is, daar sommige muzikale intermezzo’s de vaart uit het verhaal halen. Langs de andere kant maakt King van Wonka wel een in het oog lopende musical, door hem zichtbaar te laten aansluiten bij klassieke grotesetfestijnen zoals Scrooge en Oliver.

Niet toevallig ook Brits georiënteerde epen: Wonka mag dan wel Hollywood zijn, King maakt het duidelijk zicht- en voelbaar dat dit toch vooral een Britse affaire is. Sommige dialogen zijn spitsvondig taalvaardig, de geestige bijrollen van gerespecteerde Britse repertoirekomieken houden je op je qui-vive en het mag allemaal ook al eens gezond onnozel zijn zonder dat de man met de moraalhamer klaarstaat om er voetbalmoederboodschappen in te rammen. Dus zelfs al hort Wonka evenveel als het stoot, na het aflikken van de laatste chocoladewikkel is het toch maar fijn duidelijk dat dit geestig, lief en grappig familie-entertainment is.

King en coscenarist Simon Farnaby – samen ook al verantwoordelijk voor Paddington 2 – kleuren het origineverhaal van Dahls chocolatier verrassend vrij en vrolijk in. De donkere kant van Wonka is hier zo goed als volledig afwezig: zijn trauma van een gestorven moeder weerhoudt hem er niet van om als een lenig springende en dansende lamme goedzak anderen te helpen, en uiteraard de wereld te laten kennismaken met welhaast bovennatuurlijk smakende chocolaterieën. Door het casten van een opvallend fleurig kinds acterende tiener- en twintigermeisjesfavoriet Timothée Chalamet zullen het waarschijnlijk niet enkel de kindertjes zijn die de pralinebubbels tot in hun neus voelen.

Maar Chalamet is niet de enige/echte ster van de prent: Wonka werkt vooral omdat King en co tijdloze gezelligheid propageren. En daarbij niet verlegen zijn om ouderwetse clichés als slapstickslechteriken alle ruimte van de wereld te geven om te schticken en zelfs sulligheden als Rowan Atkinson die het in een kerk aan de stok krijgt met een giraf breed grimassend uit te spelen. En wat te denken van Olivia Colman die franjeloos schmierend een Dickensiaanse versie van Agatha Hannigan uit haar acteerbotten mag slaan, daarbij bijgestaan door een al evenzeer schmierende Tom Davis als haar op een bepaald moment zelfs Tiroleroutfit dragende ersatz Bavariaanse Liebhaber.

Een lijn trekken in Wonka … een rechte zal het niet zijn, maar ze passeert genoeg ijkpunten om aan het eind van de rit heel wat eenentwintigste-eeuws cynisme te hebben ondergedompeld in honingzoete rabarberchocolade met kruidnageltoffeeschuim. Of het een goede film is die Wonka … kan, en waarschijnlijk wel. Maar het is in elk geval een lieve. Als je tenminste geen nachtmerries krijgt van Hugh Grants freaky paarsgroene Oompa Loompa-lilliputterisatie.

De extra’s gunnen je een overzichtelijke blik achter de schermen van de film. Opgedeeld in hapklare featurettes met interviews en werkopnames die niet echt diep graven, maar toch wel wat geheimen en inzicht prijsgeven over diverse facetten van deze amusante familiefilm die zowel ouderwets ok als nieuwerwets cool is.