“Gekko is back … with cash to spend and the devil to pay”. Een tagline die niet zou misstaan bij Wall Street: Money Never Sleeps, de door Oliver Stone geregisseerde sequel op zijn jarentachtigklassieker Wall Street. Waarin Michael Douglas drieëntwintig jaar later opnieuw opdraaft als glibberige beursmakelaar Gordon Gekko (een rol die hem destijds trouwens een Oscar opleverde) en de tijd geenszins stil is blijven staan.

In 2001 wordt Gekko vrijgelaten na een gevangenisstraf van acht jaar wegens handel in voorkennis en andere frauduleuze praktijken. Waarna de film direct een brug slaat naar 2008, meer bepaald naar de vooravond van de wereldwijde schokgolven die de huidige economische crisis kenmerken. Niet dat Gekko iets met die crisis te maken heeft. Integendeel, hij veroordeelt ze en trekt volle zalen met lezingen rond zijn boek Is Greed Good waarin hij de graai- en haaipolitiek van de banken aan de kaart stelt. Kortom, Gekko is een van de goeie geworden, of zo lijkt het toch tenminste. Wie daar niet van overtuigd is, is zijn dochter Winnie (Carey Mulligan), die alle banden met haar vader heeft verbroken na zijn arrestatie en de zelfmoord van haar broer. Winnie heeft een relatie met trader Jacob Moore (Shia LaBeouf), die werkzaam is bij de bank Keller Zabel, en die als eerste op de fles gaat als slachtoffer van de crisis en de ongeoorloofde bankenrisico’s.

Na de dood van zijn mentor Lewis Zabel (Frank Langella) besluit Jacob zich te wreken op diens concurrent Bretton James (Josh Brolin), die hij verantwoordelijk acht voor het drama. De opmerkelijke stunt van Jacob (door het verspreiden van een gerucht dalen de aandelen van Bretton James aanzienlijk in waarde) mist zijn effect niet: Bretton is zo onder de indruk dat hij Jacob vraagt of voor hem te komen werken. Jacob stemt toe, zij het vooral om van dichtbij een hak te kunnen zetten. Hou je vrienden in de buurt, maar je vijanden nog dichterbij… je kent het wel. Intussen heeft Jacob zich ook in de kijker gewerkt bij Gordon: die geeft hem graag tips hoe hij Bretton te grazen kan nemen, want Gordon heeft ook nog een peer te stoven met de scrupuleuze bankier. Waardoor Jacob al snel tussen twee vuren zit: zijn relatie met Gordon bestendigen of doen wat Winnie wil en uit de buurt van haar vader blijven. Makkelijke antwoorden zijn er niet, zeker niet als de crisis zich doorzet en de breuklijnen in het Wall Street-universum steeds omvangrijker worden…

Frappant alvast is dat Stone met Wall Street destijds ietwat profetisch een beurscrash voorspelde, en dat hij Gekko ditmaal opnieuw kan laten opdraven in een échte financiële crisis. Of hoe dit scenario quasi zichzelf heeft geschreven. Zij het niet zonder slag of stoot: het eerste scenario voor deze sequel speelde zich aanvankelijk af in China, maar uiteindelijk werd het project volledig opnieuw opgestart en ingebed in de actualiteit.
Even sterk als de film uit 1987 is dit vervolg niet, maar het is grotendeels toch fascinerende cinema. Vooral omdat Douglas alweer in optima forma is als Gekko: je ziet echt dat de man met graagte, plezier en passie een staart breit aan zijn Oscarwinnende rol.

Het is dan ook een beetje jammer dat Wall Street: Money Never Sleeps niet echt Gekko’s film is. De grijze rat krijgt immers minder aandacht dan hot shot Shia LaBeouf die als trader met een hart voor groene energie de stem van het geweten mag vertolken. En trouwens vrij goed loopt te acteren, misschien toch hoog tijd om de transformerende auto’s links te laten liggen? Hier en daar kon het een en ander zeker wat krachtiger, vooral de romance tussen LaBeouf en Mulligan is aan de voorspelbare en makke kant, en zorgt zelfs voor een te sentimenteel slotakkoord. Gelukkig wint het wakkere geld alsnog op punten: de cast is interessant (Brolin en Eli Wallach zijn zonder meer subliem gecast), het scenario kijkt lekker weg (zelfs op de momenten dat er met ingewikkelde financiële termen wordt gejongleerd) en Stone regisseert als een jonge wolf die zich op splitscreenmontages stort en de skyline van New York transformeert in financiële grafieken. De soundtrack van David Byrne en Brian Eno is hier en daar iets te opdringerig glad, maar de Talking Headsklassieker This Must Be The Place (Naive Melody) vormt dan weer een perfecte uitsmijter. Kortom, fijne en interessante cinema, en daar horen tot nader order nog steeds drie even fijne Filmfreak-sterren bij.