Neem ter hand, dat broodmes – geschatte plaats van aanwezigheid: de keuken – en snij samen met Filmfreak mee in deze tranche de vie-film zoals enkel de Fransen die kunnen maken. Enfin, zoals het lijkt alsof enkel de Fransen die kunnen maken. Ze laten er in elk geval per jaar een fiks aantal los op de cinefiele goegemeente, dus ver zoeken naar de reden waarom ze er schijnbaar een patent op hebben hoef je niet te doen.

Mia Hansen-Løve situeert de levensschijven in haar achtste langspeler in Parijs waar we twee uur lang gekommerd, gekweld en gelouterd worden met Léa Seydoux als gids. Hansen-Løve slaagt er telkenmale in om op zich heel toegankelijke cinema telkens een kunstzinnige en filosofische laag mee te geven – vaak door het beroep van de centrale personages – zonder dat het intellect en het hart elkaar in de weg zitten.

Het is weer van dat in het met autobiografische elementen doorspekte Un beau matin waar vertaalster en jonge weduwe Sandra (Seydoux) – dochter van een voormalig filosofiedocent – in een hels jaar steeds meer geconfronteerd wordt met de zorg voor haar aan een neurodegeneratieve ziekte lijdende dementerende vader (Pascal Greggory) en waarin ze tegelijkertijd een intense romance beleeft met een voormalige zij het getrouwde jeugdvriend (Melville Poupaud).

Un Beau Matin is deels liefdesverhaal, deels gezinsportret, deels humaan drama en deels aanklacht tegen de schrijnende gecommercialiseerde onderbuik van ouderenzorg … veel delen, maar ze vormen wel een mooi geheel dat in al zijn bedrieglijke eenvoud vele rake levensvraagknoppen indrukt. De autobiografische elementen waarvan eerder sprake zijn trouwens niet zo vrijblijvend: de woorden die we in voice-over via Greggory horen komen ad verbatim uit een notitieschrift waarin Hansen-Løves eigen vader aan het schrijven was tijdens zijn geestelijke aftakeling. Idem voor de titel trouwens, een vertaling van het Duitse An einem schönen Morgen – de titel van diezelfde door haar vader geschreven tekst.

Kunst als catharsis voor het leed des levens … Un beau matin laat het trefzeker meanderen in een film die badend in weltschmerz en harten- en zielenpijn de zon achter de wolken niet vergeet. Een schøne film.

Gezien op Film Fest Gent.