Een film over vliegensvlug over de vloer kruipende en onder de sofa verdwijnende achtpotige creepy crawlers die zelfs geharde macho’s en macha’s het haar ten berge kunnen doen rijzen … dat is Sting.

Een voor de helft geslaagde creature feature die weinig tot niets aan het genre toevoegt, maar de Australische regisseur-scenarist Kiah Roache-Turner weet de spinnenkop - en het is er een die de sofa verplaatst in plaats van eronder te kruipen - treffend en met de nodige anticipatiehumor in beeld te brengen. Vraag is of je meer kan en mag verwachten van een beestenhorrorpastiche. Er is ook karaktertekening, maar die is zo mogelijk nog derivatiever dan de spinnenactie die naar het einde toe speelt als een arachnoïdeversie van Aliens.

De moordende spin komt via een meteoriet terecht in een appartementsblok in New York. Daar wordt het kleine beestje gevonden door de twaalfjarige Charlotte - knipoog naar Charlotte’s Web mag je presumeren - die het liefdevol in een glazen pot stopt met luchtgaten in het tinnen deksel en het al even liefdevol kevers en kakkerlakken voedt. Het vindingrijke beest groeit echter sneller dan rap, en weet uit zijn glazen huis te ontsnappen om via de luchtschachten in het gebouw de jacht te openen op ander lekkers in het appartement. Mensen natuurlijk ja - baby inclusief - maar er valt ook te smikkelen en te smullen van een papegaai, een kat en een hond. Voor de effecten met de spin werd het effectenhuis Wētā - het Nieuw-Zeelandse ILM zeg maar - ingeschakeld, en die gaan vet ginnegappend aan de slag met geleedpotige schranspartijen.

Sting werkt het best als Roache-Turner voluit voor de humor gaat: de close-ups op de keffende hond, de breed gesticulerende ongedierteverdelger en de aan alzheimer lijdende breiende oma zijn goed voor gezond gegrinnik. Het opzichtige drama is dat minder: de troebele relatie tussen Charlotte en haar stiefvader kan er nog enigszins mee door, maar het feit dat de man ook een striptekenaar is die verhalen van Charlotte uittekent weegt toch vooral door als ballast in de plotrugzak.

De enige reden om de film te zien: de spinnengymnastiek dus, zowel op en naast de dubbele brug. De blaffende schoothond haalt trouwens met verve de eindaftiteling. Wat van de door de spinnenmixer gehaalde papegaai en poes dan weer niet kan worden gezegd, geschreven of gelezen.