Ze waren met vierhonderd die deelnamen aan de proeven om piloot te worden van de nieuwste generatie Stealth-jets. En er zijn er maar drie die het gehaald hebben en uitverkoren waren om deel uit te maken van het trio Talons zoals deze super-testpiloten worden genoemd door hun baas. Van een cliché gesproken. De openingszinnetjes bij de aanvang van Rob Cohen's nieuwste actiefilm zetten alvast de toon en geven aan dat we bij deze nieuwste Hollywood-prent een groot deel van onze grijze massa mogen op slaapstand zetten, in Stealth mode als het ware. De vliegtuigen die aan het drietal toevertrouwd zijn, zijn straaljagers van de allernieuwste generatie, supergesofistikeerde machines die tot meer in staat zijn dan eender welk gevechtsvliegtuig uit het verleden. Maar nu krijgen Ben, Kara en Henry van hun baas, kapitein George Cummings, te horen dat hun team wordt uitgebreid met een nieuw lid. Het vooruitzicht om supergeheime en gevaarlijke missies in de toekomst met een vierde man (of vrouw) te moeten uitvoeren kan maar op weinig enthousiasme rekenen bij de drie. Ze kennen elkaar immers na al die tijd door en door en een vierde lid van hun team is niet echt iets waar men op aan het wachten was. Hun allernieuwste wingman blijkt echter een absolute nieuwkomer te zijn in de luchtvaart: een UCAV (Unmanned Combat Aerial Vehicle) met de naam Edi (Extreme Deep Invader), dit ding zal hen dus vanaf nu vergezellen op elke vlucht. Edi is een gelijkaardig vliegtuig als het hunne, maar heeft geen piloot aan boord. Een superintelligente (en zelfs denkende en steeds bijlerende!) computer is het brein achter de nieuwste creatie van de Amerikaanse luchtmacht. Het ding komt verrassend goed van pas bij de eerste terroristisch getinte opdracht van de drie en belooft in de toekomst alvast een betrouwbare en bijzonder waardevolle partner te worden. Maar op de weg terug naar het vliegdekschip (let op de indrukwekkende beelden van dit vaartuig!) slaat de bliksem in op EDI en kan men maar met veel moeite het ding laten terugkeren. Veel vertrouwen hebben de drie nu niet meer in EDI maar na wat technologisch oplapwerk beslist men toch dat het ding weer de lucht in kan. Al gauw blijkt dat dit niet echt geen goed idee was. Met een Chinees krijgsheer die de beschikking heeft over nucleaire wapens als volgende interventie en een op hol geslagen computer die zijn eigen gang gaat en de beschikking heeft over een aantal bijzonder performante wapens aan boord kom je tot een bijzonder gevaarlijke combinatie.

Regisseur Rob Cohen zegt bijzonder gefascineerd te zijn door Tergen (Terrain Generator), de nieuwste technologie die door Digital Domain werd ontwikkeld en het mogelijk maakt om in een handomdraai virtuele achtergronden te creëren. De Stealths hun capriolen laten doen over de bergen van Tajikistan is dus als het ware een koud kunstje. Minder eenvoudig was de scène waarin EDI aan zijn einde komt in Alaska maar die werd opgenomen in Schofields, twee uurtjes rijden van Sydney. Met een paar duizend liter brandstof kan je natuurlijk al voor een flinke knal zorgen maar moet je ook zorgen dat auto’s, stuntmannen en andere stukken de goede kant uit vliegen. Kabels zorgden voor passende autobuitelingen maar ook dat alles op de voorziene plaatsen terecht kwam, stuntlui gingen letterlijk een flink eind van de grond, de originele hangardeuren werden vervangen door andere exemplaren zodat de mensen die de stunts uitvoerden niet al te gehavend zouden zijn na het uitvoeren van hun opdracht. Deze scène alleen al kostte de makers vier maand om alles te plannen en de risico’s voor alle betrokken partijen tot een absoluut minimum te beperken. De fameuze knal nam zelfs zo’n proporties aan dat die moest gemeld worden aan de NASA omdat hij zelfs vanuit de ruimte kon waargenomen worden (!) zodat de organisatie op hun beurt een aantal instanties/regeringen kon inlichten van wat één van de grootste filmexplosies ooit zou worden...
Dat Stealth de uitstraling heeft van een grote en dure film zal niemand betwijfelen. De nieuwste prent van Rob Cohen is er alweer één waar duidelijk niet op een miljoen dollar meer of minder werd gekeken en ligt in het verlengde van eerdere producties als The Fast and the Furious en XXX.

Het budget van Stealth is echter indrukwekkender dan de film zelf. Zo heeft men voor de geoefende kijker/filmkenner niet goed (genoeg) kunnen verbergen dat men voor heel wat scènes miniatuursets heeft gebruikt. Het zorgt er voor dat je niet echt makkelijk wordt meegesleept in het verhaal dat overigens nooit het niveau van een goede thriller bereikt.