Als er iets is waar Michael Moore goed in is, dan is het wel tegen de schenen schoppen van anderen. Of... als er iets is waar Michael Moore goed in is, dan is het wel bepaalde (Amerikaanse) wantoestanden onder de aandacht brengen. Ook nu weer worden zijn pijlen afgevuurd op Amerika en het zal weinigen verbazen dat President George Bush opnieuw de eerste is die in beeld komt in Michael Moore’s nieuwste documentaire... De machtigste man ter wereld lag eerder al onder vuur in Fahrenheit 911 en in Bowling for Columbine bleek dat Mijnheer Bush ook op heel wat andere vlakken al wat kapitale fouten had gemaakt...

Deze keer gaat het over de gezondheidszorg in de States. Daarbij wordt niet alleen de vraag gesteld wie een verzekering kan krijgen tegen bepaalde risico's (en daar begint meestal al de ellende) maar vooral wat er gebeurt indien je die dan hebt en de dag komt dat je er gebruik van wilt maken. En, minstens even belangrijk, wat er dan precies gebeurt eens de dokters en/of ziekenhuizen de eerste kosten moeten beginnen maken en/of de facturen beginnen sturen...
Je hebt al begrepen dat het natuurlijk niet goed gaat, zo slecht zelfs dat de man met de onafscheidelijke baseball cap terug uit zijn luie zetel kwam en tot de actie overging. De naam Michael Moore betekent iets en dat ondervond de filmmaker toen hij in een minimum van tijd duizenden reacties kreeg wanneer hij op het internet even de spreekwoordelijke stok in het al even spreekwoordelijke hoenderhok gooide. Hij deed het door een oproep te lanceren waarin hij de mensen vroeg om hun persoonlijke ervaringen over dit onderwerp door te sturen. Voer te over zo bleek al gauw voor wat zijn volgende documentaire op rij zou worden : Sicko.

De stijl van Moore ligt in het verlengde van zijn aanpak bij vroegere films. Hij pikt er de voorbeelden die hem op het einde van de filmrit tot de kern van de zaak moeten brengen zo maar uit. De grote groep van Amerikanen die hem omringt heeft wel één en ander te vertellen. Het begint braafjes : twee per abuis afgezaagde vingertopjes kunnen er terug aangezet worden, alleen moet de ongelukkige gewoon zijn keuze maken op basis van het bedrag dat hij wil spenderen aan de ingreep. Maar het wordt grimmiger en directer naar het einde van de film toe. Zieke mensen die op vraag van ziekenhuizen waar ze even daarvoor nog verbleven door taxichauffeurs afgezet worden aan een andere hospitaal, een vrouw die haar kind verliest omdat de maatschappij waar ze verzekerd is eist dat het kind geholpen wordt door dokters van een andere instelling (bestaat er in de States niet zoiets als schuldig verzuim ?!) tot... mensen die zomaar uit vrije wil en belangeloos hebben geholpen op de hopen puin na 9/11 en hierna ernstige gezondheidsproblemen kregen maar nu door iedereen aan hun lot worden overgelaten.
Moore zou Moore niet zijn mocht hij het allemaal niet nog wat extra in de verf zetten door met deze mensen naar een alternatieve locatie te trekken in de hoop zijn zieke medemensen toch nog (betaalbaarder) gezond te kunnen krijgen...

Wanneer Michael Moore tot de eindafrekening en zijn conclusies komt, blijkt dat heel veel terug om geld draait. Maar ook om politiek : Nixon valt ook wel wat te verwijten… De verzekeringsmaatschappijen (maar ook de farmaceutische industrie) moeten winst maken. Zij stellen mensen aan die medische dossiers gaan uitvlooien tot ze iets gevonden hebben om de terugbetaling van medische kosten aan hun cliënt te kunnen weigeren. Stapels brieven worden op die manier verstuurd met het slechte nieuws, telkens voorzien van een (handtekening-)stempel van een dokter met een indrukwekkende titel in dat bedrijf. Calltakers die ingezet worden om geïnteresseerden te woord te staan weten maar al te goed dat het quasi onmogelijk is in een gezondheidstoestand te verkeren zonder rechtstreeks of onrechtstreeks een verband te hebben met het indrukwekkende aantal ziektes en aandoeningen die op de ‘zwarte lijst’ staan. Politici die dan toch werk willen maken van een gezondheidszorg voor iedereen – Hillary Clinton bijvoorbeeld – worden op een vakkundige (lees : voor haar financieel interessante) manier de mond gesnoerd. Dan blijft er nog één man over natuurlijk op wie ieders hoop is gevestigd : President George Bush. En ja hoor, die zorgt ervoor dat in 2003 een historische overeenkomst wordt getekend waarvan hij iedereen doet geloven dat vanaf dan alles zal veranderen. Niets blijkt echter minder waar en… interessant detail