Men neme een fikse scheut Indiana Jones, schudde het met een James Bond-cocktail- shaker, werpe er een paar McGyver ijsblokjes in en... voila, Sahara, een serieus over teveel toppen tegelijk scherende actieprent, die niet alleen niet weet waar op te houden, maar ook niet echt waar te beginnen. Een lange en grammaticaal waarschijnlijk niet eens volledig correcte openingszin die in alle gecompliceerdheid goed aansluit bij de toon van dit bombastische woestijnavontuur. Dirk Pitt (Matthew McConaughey) is een avonturier van de oude stempel. Hij staat op de loonlijst van het maritieme genootschap NUMA, en werkte mee aan het vinden van de Titanic en de Oiseau Blanc, het Franse vliegtuig dat nog voor Lindbergh de Atlantische Oceaan wou oversteken, maar spoorloos verdween tijdens de vlucht. Zijn ultieme jongensdroom is het vinden van het wrak van een Amerikaanse pantserboot uit de Secessieoorlog waarvan de overlevering wil dat hij vastliep in Afrikaanse wateren. Het nieuwste spoor leidt Dirk en sidekick Al Giordino (Steve Zahn) naar Mali, net op het moment dat daar een mysterieuze epidemie heerst. Wereldgezondheidsdokter Eva Royas Penélope Cruz wil er de oorzaak van de ziekte onderzoeken, en komt in het vaarwater van de NUMA-avonturiers terecht. Ze kunnen elkaars hulp trouwens goed gebruiken, want Mali wordt geregeerd door krijgsheer Kazim die de Toearegs onderdrukt, tegelijkertijd zijn diensten verkopend aan de meestbiedende. En in dit geval is dat de Franse kapitalist Yves Massarde, die met zijn duistere miljardenzaakjes ongewild aan de wieg staat van een ecologische ramp die het water van alle oceanen op onze al zo geteisterde aardbol vergiftigt?

De makers van “Sahara” gooien zoveel overlappende verhaallijnen samen dat het niet verwonderlijk is dat ze uiteindelijk zelf het noorden kwijtspelen. Want hoe leuk “Sahara” ook wil zijn, het tempo, vernuft of professionalisme van “Indiana Jones” of zelfs Romancing The Stone” zijn ver zoek. Zo is de film vaak ‘te bewust grappig’ om te beklijven als serieuze avonturenprent, en op andere momenten is het weer te saai om op een campniveau te werken. Om te beginnen zijn de actiescènes warrig geregisseerd door Breck Eisner, de zoon van ex- Disneymogul Michael Eisner. Telkens Dirk Pitt aan het knokken slaat, wordt alles gefilmd in een overgemonteerde videoclipstijl. Verkeerde keuze. Veel cliffhangers worden ver vooraf getelefoneerd. Getuige daarvan de scène waarin Cruz (die trouwens acteert als een geconstipeerde Bondgirl) vastzit in een dorre waterput, terwijl op de begane grond iedereen wordt afgemaakt door de troepen van Kazim. Op het moment dat Pitt en Giordino in actie komen zie je duidelijk hoe een geweer in de put valt, zodat je al weet dat Cruz de laatste snoodaard naar het hiernamaals gaat knallen van zodra ze naar boven is gekropen met het geweer. Spannend is “Sahara” dus geenszins. Bovendien zijn de slechteriken ondermaats. Kazim is niets meer dan een schreeuwende strooien pop, en Lambert Wilson imiteert een koud kliekje uit een goedkope Roger Moore-film. Al gaat die vlieger niet eens volledig op, als blijkt dat de opperslechterik niet eens van plan is om al het water te vergiftigen, maar dat het ge woon een ongeval is. Kom terug, Ernst Blofeld, alles is vergeven en vergeten.

Toch peppen we ons op door dit schreeuwerige avonturenfilmpje nog twee sterren te geven. Omdat dit ding nog altijd beter is dan de echt slechte dingen die momenteel veelal geruisloos op dvd worden gedropt (en zeggen dat ik vroeger als nietsvermoedende puber ook nog in dingen als “King Solomon’s Mines” met Richard Chamberlain en Sharon Stone ben verzeild geraakt), omdat het geheel er af en toe zo over is dat we willens nillens moesten lachen, omdat William H. Macy als twee druppels water op een (beschaafde) kapitein Haddock lijkt en omdat we door de zomerse temperaturen momenteel ietsje vergevingsgezinder zijn dan onder normale omstandigheden. Waar ultravioletstraling al niet goed voor is.