In 1982 creëerde Dave Stevens de stripheld 'The Rocketeer', een personage dat uit de vergeethoek wordt gehaald door de filmadaptatie van Joe Johnston (voormalig effectenmedewerker van o.a. 'Star Wars' en 'Indiana Jones', die na Honey, I Shrunk the Kids voor de tweede keer het regiepetje draagt).

Secord (Bill Campbell) komt in het bezit van een raketpak ontworpen door de miljardair Howard Hughes (Terry O'Quinn), die zijn uitvinding zo vlug mogelijk wil recupereren, en daarvoor het FBI inhuurt.  En aangezienWOII wenkt, is er altijd wel een Duitse spion in de buurt, een rol die deze keer is weggelegd voor de acteur Neville Sinclair (Timothy Dalton).  Hij wil de rakt uiteraard ook veroveren, en rekent hiervoor op een stel scherp schietende maffiosi en zeppelinvarende nazi's. 

Cliff, die samen met monteur Peevy (Alan Arkin) het tuig geperfectioneerd heeft, zit algauw tussen drie vuren geklemd, en om er tenminste eentje te doven besluit hij het pak terug aan Hughes te overhandigen. Maar eerst zal hij het 'wapen' moeten aanwenden om zijn 'lady luck' (Jennifer Connelly) uit de handen van Sinclair te bevrijden. En zoals het een goede superheld betaamt, redt hij terzelfdertijd ook onze aardbol, kwestie om niet uit de toon te vallen bij de iets meer tot de verbeelding sprekende collega-superhelden.

'Rocketeer' is de alias van Cliff Secord, wanneer hij met de raket op de rug en een aangepaste helm op het hoofd door het luchtruim suist, daarbij alle uithoeken van het Panavisionscherm verkennend en voorbijscherend.  Heel waarschijnlijk is het scenario daarbij aan één van zijn voeten blijven haken, want ook dat maakt bokkesprongen en stuitert naar alle windrichtingen, het liefst naar alle vier tegelijk.  De scenaristen van dienst hebben overduidelijk het on/off knopje niet echt stabiel afgesteld, en dat maakt van 'Rocketeer' redelijk chaotisch, weinig opwindend vertier, waarin alle klassieke elementen van het heldengenre nog maar eens netjes verenigd worden.

Lichtvoetig amusement is een andere omschrijving, zolang je het maar niet vergelijkt met vroegere spektakelprenten die we te zien kregen. Want dan heb je de kritiekpoppen aan het dansen natuurlijk. Zelfs zonder raket op hun rug.