Richard Franklins voorliefde voor Hitchcock floreerde pas echt toen hij van Universal Psycho II mocht regisseren, maar daaraan voorafgaand had je ook niet echt een verrekijker nodig om sporen van de grootmeester te ontdekken in het oeuvre van deze ozploitationveteraan.

Kijk naar Road Games. Deze prent mag dan wel ogen naar Duel of eender welke snelwegenfilm met een vrachtwagen of vrachtwagenchauffeur op het voorplan, Road Games is in de eerste plaats een truckvariante op Rear Window. Stacy Keach rijdt elke dag over de Australische wegen, met als gezelschap zijn trouwe en tamme dingo. Op het nieuws hoort hij over een seriemoordenaar die liftende vrouwen oppikt en ze daarna vermoordt. En Keach heeft meteen al een verdachte op het oog: de leipo die met zijn bestelwagen wel opvallend vaak zijn pad kruist. Bewijzen vinden is echter andere koek, en de zaken worden er niet gemakkelijker op wanneer Keach met Jamie Lee Curtis zelf een liftster oppikt. Voyeuristisch achterhalen of een man al dan niet een moordenaar is … Road Games kon evengoed Rearview Window als titel hebben gehad.

Franklin en vaste scenariopartner Everett De Roche openen sterk: de eerste moordscène zet intrigerend de toon, en het samenspel tussen Keach en hond zit van meet af aan op het goede laconieke spoor. Naar goede ozploitationgewoonte wordt de spanning verder gevoed door interacties met plaatselijke rednecks. Toch heeft Road Games onderweg te vaak de neiging om te stagneren: het scenario flirt uiteindelijk met de grens van de geloofwaardigheid en de climax is minder scherp dan verhoopt.

De nutteloze en ronduit idiote schlock shock vlak voor de aftiteling hoeven we Franklin in elk geval niet onder de neus wrijven: die vond ze zelf ook idioot en wou ze niet eens filmen, maar distributeur AVCO Embassy liet zich niet zomaar vermurwen en eiste dat Franklin het door hen bestelde Carrie-moment zou filmen. Niet de enige vereiste die AVCO had: ze investeerden een half miljoen in het project en wilden waar voor hun geld. Een Amerikaanse actrice in de hoofdrol bijvoorbeeld. Oorspronkelijk was de Australische Lisa Peers gecast, maar die zag haar rol overgenomen door scream queen Jamie Lee Curtis. Dit tot groot ongenoegen van de plaatselijke vakbond en geassocieerde crewleden die het niet zo leuk vonden dat dit naar Australische maatstaven dure project plots twee Amerikanen in de voornaamste rollen had.

Van alle horrorprenten waar Curtis eind jaren zeventig, begin jaren tachtig in te zien was is dit trouwens degene waarin ze het minst screamt. Zoals geschreven was haar rol immers niet zo groot, en Franklin gaf achteraf toe dat hij de rol beter had aangepast/uitgebreid eenmaal Curtis was gecast. Curtis of niet, potten aan de kassa werden niet gebroken: in Australië kreeg Road Games slechts een beperkte release en ook in Amerika vond de film nauwelijks een publiek. Volgens Franklin omdat AVCO de film iets te nadrukkelijk als slasherfilm op de markt wou gooien, terwijl het eigenlijk meer een psychologische thriller met een lichte horrortoon is. Al had Franklin achteraf toch nog reden tot juichen: het was grotendeels op basis van Road Games dat hij de kans kreeg om Psycho II te regisseren.

En uiteindelijk bleek Road Games geen sof op het cv, maar een titel van een cultfilm die op video traag maar zeker wist door te sijpelen naar de genrefan. Met op kop Quentin Tarantino – die Road Games ooit omschreef als zijn favoriete brok ozploitation.