Wie na een kwartier filmkijkerij denkt van ‘tiens, dit leunt wel heel dicht aan bij het Deense Den Skyldige uit 2018 – en logischerwijs ook bij de Amerikaanse remake uit 2021’ heeft het niet volledig bij het verkeerde eind. Al is het eigenlijk geen vergelijkingstouw waar je moet aan trekken, daar Delphine Girard voor haar langspeeldebuut Quitter la nuit teruggrijpt naar haar eigen ook uit 2018 stammende en Oscargenomineerde kortfilm Une soeur.

Die kortfilm is eigenlijk de aftrap voor alles wat volgt. Girard kiest trouwens dezelfde cast uit die kortfilm om haar langspeelopvolger te bevolken: Veerle Baetens, Selma Alaoui en Guillaime Duhesme. Baetens werkt als telefoniste bij de alarmcentrale van de politie en krijgt op een nacht een telefoon van een vrouw (Alaoui) in een rijdende auto. Het is duidelijk dat de vrouw niet vrijuit kan praten, en via een slinks vraag- en antwoordspel ontdekt Baetens dat Alaoui mismeesterd is door de man (Duhesme) die aan het stuur zit. Wat in Quitter la nuit volgt is de nasleep van de arrestatie van Duhesme. Tijdens de politieondervraging geeft hij toe dat hij seksuele interactie met Alaoui heeft gehad, met wederzijdse toestemming zelfs. Alaoui blijft beweren dat hij haar heeft verkracht.

Girard meet haar film dan wel een thrillerkostuum aan, na de herwerking van haar kortfilm krijgt ze het toch moeilijk om de ambigue grens tussen drama, thriller en vrouwenportret in evenwicht te houden. Girard geeft niet meteen prijs wat er de nacht van de arrestatie is gebeurd. Daardoor blijf je als kijker gissen naar de ware toedracht. Om dat gissen naar de twee richtingen te kunnen sturen, ziet Girard zich genoodzaakt om uit te pakken met een paar scènes die dat sturen iets te bewust en zelfs misleidend doen. Zodat je als kijker geneigd bent te denken wat Girard jou wil laten denken om aan het eind alsnog een andere richting te moeten inslaan. Waardoor de film zijn doel wat mist, daarbij nog meanderend tussen de niet altijd wonderlijke wereld van relatiebreuken, huidhonger en structurele eenzaamheid. Ook de manier waarop het verhaal van Alaoui en Baetens in elkaar blijft haken is op zijn minst een tegenkanting van de cinema-VAR waard.

Geen gebrek aan goede bedoelingen in Quitter la nuit, maar het mengen van en switchen tussen genres legt de focus niet altijd op de kern van het betoog. Die was destijds op zich veel helderder in de rechttoe-rechtaan-aanpak van The Accused. Een teveel aan bokkensprongen brengt de eindboodschap finaal als een te drammerig vingerwijzend sisters are doing it for themselves slotakkoord. Sereen aangrijpend zou beter zijn geweest. Al zit er in de afsluitende eindgeneriekscène wel een mooie poëtische cadans.