Horror voor tieners is zoiets als pornofilms voor bedlegerige 95-plussers met Alzheimer: het houdt geen steek. Neem nu “Prom Night”, dat de titel maar niet de plot leent van de slasherfilm met Jamie Lee Curtis uit 1980, toen volop in haar ‘scream queen’-hoogdagen. Centraal in deze update staat arme deerne Donna Keppel (Brittany Snow). Drie jaar geleden werd haar familie uitgemoord door wacko leraar Richard Fenton (Jonathon Schaech) die meer dan een serieuze boon voor haar had. Wanneer Donna, opgevangen door haar tante en oom, haar leven terug onder controle heeft, komt het nieuws komt dat Fenton is ontsnapt. Hij heeft nog steeds een crush op Donna, en stevent af naar het ‘zwaai zwaai middelbare school’-feestje waar Donna vertoeft. Aan zijn zij: een gekarteld knipmes, klaar om iedereen die tussen hem en Donna komt te staan van extra lichaamsopeningen te voorzien…

“Prom Night” is voor een genrefreak moeilijk serieus nemen. Zo is er het ontbreken van enige vorm van (geïnspireerd) bloedvergieten. Zelfs als er iemand in mootjes wordt gehakt, bestaat het enige tastbare spoor uit wat karig aangebrachte bloeddruppels. Reden van deze zelfcensuur: “Prom Night” moest en zou in de States een tieners toegelaten-label krijgen. De vunzigste krachtterm die hier de revue passeert is ‘oh my gosh’. Schattig. Proest. Niet dat wij de kracht van een goede horrorthriller meten aan de hoeveelheid gore: vorig jaar wist het (bijna) van zichtbare gruwelijkheden gespeende “Vacancy” bijvoorbeeld ons uitstekend te bekoren, maar die film was dan ook niet zo beroerd om zijn publiek te behandelen als hersendode fruitvliegen. En dat is net wat de makers hier doen. Nog maar zelden zo’n kige moord- en actiescènes gezien. Het is waarschijnlijk ook een kunst om een zo lamlendig mogelijke thriller te draaien: aanvankelijk werkt het nog op de lachspieren, na een tijd helaas vooral op de gaapspieren.

Waarin “Prom Night” ook zondigt is de plotstructuur. De originele “Prom Night” (een kruising tussen “Halloween” en “Friday Night”) was een whodunit. Op het promfeestje waarde toen een seriemoordenaar rond die zich wou wreken op tieners die enkele jaren daarvoor verantwoordelijk waren voor de dood van een klein meisje. Het bleef toen nog een beetje gissen naar het hoe en waarom, maar zelfs dat plezier is ons met “Prom Night” niet gegund. De dader is van in het begin bekend, én houdt zich schuil in de door Donna en haar gezelschap gehuurde hotelsuite. Waardoor de film zich volgens dit stramien ontvouwt: Fenton vermoordt kamermeisje en bemachtigt sleutel. Een tiener gaat naar de suite, en wordt gedood. Haar vriend vraagt zich af waar zij blijft en gaat kijken. Hopla, Fenton springt tevoorschijn. Nog iemand vraagt zich af waar iedereen blijft en gaat ook naar boven. En zo kruipt deze film verder, nauwelijks levensvatbare clichés aan elkaar rijgend. Alles tot op de millimeter afgemeten voor een doelgroep van tienermeisjes die genoeg hebben aan irritant boy loves girl-gejengel en opgesmukte leeftijdsgenoten om anderhalfuur bioscoopzoet te zijn.

Ook de aankleding van de prent is een dikke sof: alle tieners in de film zijn succesvol, knap en rijk en wonen in kasten van huizen. Wat dan weer leidt tot een overdaad aan jonge meiden-rouge, geaccentueerde lipgloss en stijfgestreken smokings. En karakters met de diepgang van een glimworm op klaarlichte dag.

Nelson McCormick, regisseur van dit onding, legt momenteel de laatste hand aan de remake van de eightiesklassieker “The Stepfather”. Moge de geest van de houten balk zwaaiende Terry O’Quinn hem keihard en meedogenloos treffen.