Een wijs man zong ooit dat we zullen doorgaan tot we aan ‘t gaatje zijn. Dat de weg naar dat gaatje voor iedereen anders is, blijkt uit dit langspeeldebuut van toneelschrijfster Celine Song. Een debuut waarvoor ze moeiteloos kon putten uit haar eigen leven en verleden.

In het kort en in het smal: Song emigreerde op twaalfjarige leeftijd met haar ouders en zus vanuit Zuid-Korea naar Canada en verkaste daarna naar New York om haar droom om schrijfster te worden na te jagen. Een missie waarin ze is geslaagd, zo blijkt. Maar daar gaat Past Lives niet echt om. De knik in de kabel zit in de keuzes die een mens maakt of moet maken op het grillige levenspad. Songs verre verhuis betekende immers ook dat ze afscheid moest nemen van haar jeugdvriend, tegelijkertijd haar eerste liefje en zo goed als zeker ook haar toekomstige echtgenoot indien ze gewoon in Zuid-Korea was gebleven. Door de continentsprong verliezen ze elkaar uit het oog en pas twaalf jaar later is er terug contact wanneer ze beide elkaar toevallig online ontdekken en ze digitaal de hoe is het met jou-draad terug oppikken. Nog eens twaalf jaar later volgt dan een lijfelijke ontmoeting wanneer hij haar opzoekt in New York, waar ze inmiddels al een aantal jaren gelukkig is getrouwd.

Neen, Past Lives is geen film over een driehoeksverhouding of smachtend overspel. Past Lives is een heldere, menselijke en soms zelfs wat academische kijk op de impact van het verleden op het heden, toevallige en bewuste keuzes en het (nood)lot met een extra focus op de Koreaans-boeddhistische reïncarnatieleer In-Yun. Respect is het sleutelwoord in Past Lives: zowel van Songs alter ego Na Young (Greta Lee) naar haar jeugdvriend Hae Sung (Teo Yoo) toe als van Songs/Youngs echtgenoot (John Magaro) naar zijn echtgenote en diens logé – die duidelijk nog tot over zijn oren op haar verliefd is. Geen kwaad woord valt er tussen de drie, geen grammetje verwijt, geen cynische vingerwijzing, zelfs niet eens een kwade blik. Straf spul, die In-Yun-specerijen.

De sereniteit – ook in de vertolkingen – maakt van Past Lives een film met een heel apart buikgevoel, zeker in het afsluitend stuk dat start met Hae Sung die in stilte lijdend op de stoep in New York staat te wachten op wat voor hem de grote en onbereikbare liefde van zijn leven is/was. Wat maakt dat Past Lives geen film is voor lomperiken, bromberen of waterspuwers. Een al dan niet naïef geloof in allesomvattende barmhartigheid is nodig om deze levensmikado te voelen balanceren in je lijf en leden.

Een porieplagende kijk op de ondoorgrondelijkheid des levens die uitmondt in een ongelooflijk schone afsluitende huilbui die zelfs die van Anthony LaPaglia in Lantana naar de kop steekt: dat is Past Lives. Laat dit kijk- en voelstuk – en zeker het laatste halfuur ervan – ook in jouw ziel kerven en in jouw keel en hart kroppen. Gedomme.

Gezien op 50e editie van Film Fest Gent.