Acteurs en actrices. Ze verdienen handenvol geld, een aantal wordt overbetaald en krijgt voor één film zoveel geld als een normaal mens in een gewoon leven op een eerlijke manier nooit kan verdienen. Een pak andere mensen in de 'business' verdient natuurlijk ook goed zijn boterham laat daar vooral geen twijfel over bestaan. En dan hebben we nog de paparazzi. De fotografen die dagelijks op jacht gaan naar plaatjes van beroemdheden en die daarna verkopen voor grof geld. In een aantal gevallen komen hun kiekjes op de voorpagina van de tabloids, roddelbladen die zich richten op een lezers- en kijkerspubliek dat kickt op sensatie. De begeleidende titel heeft in dit soort van publicaties maar één doel : hoge verkoopcijfers halen en voor sensatie zorgen. Paparazzi zijn georganiseerd, weten in de meeste gevallen heel goed wat nog binnen het wettelijke valt en wat niet maar het verloopt allemaal op het scherp van de snee. De 'celebrities' zijn hun prooi, rondlopende individuen wiens (on)gepaste en/of gedurfde pose door camera's geregistreerd worden en hierna een indrukwekkend bedrag kunnen opbrengen.

Bo Laramie is een nieuwe beroemdheid. Zijn actieprent Adrenaline Force is een kaskraker en zorgt voor zijn doorbraak. En dus hebben de heren fotografen hun zinnen op deze nieuwkomer gezet. Laramie kan er maar moeilijk mee omgaan en vindt het niet kunnen dat zijn zoontje bij het sporten wordt gefotografeerd. Het heeft allicht wat te maken met zijn macho-filmrol in Adrenaline Force want wanneer Rex Harper (Tom Sizemore) zich bij zijn foto-jacht aan niets stoort en niet voor rede vatbaar is, verkoopt hij hem een flinke dreun. Voor Rex Harper is deze uitgelokte uitbarsting van geweld een goede zaak want zijn strategisch opgestelde collega's zorgen met hun fototoestellen voor het nodige bewijsmateriaal. Na een uitspraak van de rechter mag Laramie een cursus geweldbeheersing (Anger Management) volgen en ook al zeer tegen zijn zin nog een aardig bedrag overschrijven op Harpers bankrekening bij wijze van schadevergoeding. Maar wanneer een volgend incident leidt tot een ernstig verkeersongeval waarna zijn zoon Zack in een diepe coma belandt, besluit hij om in de tegenaanval te gaan en de paparazzi een lesje te leren...

Paparazzi is een film die een belangrijk nadeel van beroemd zijn dik in de verf zit en flink uitvergroot. Zoals je van een Hollywood-prent mag verwachten wordt alles nogal opgeblazen maar mag je ook op een relatief happy end rekenen. De kern van de zaak is natuurlijk niet verzonnen. Paparazzi ontzien niets en niemand wanneer ze op jacht gaan naar foto's van beroemdheden en als het van hen afhangt dan hebben de grote sterren geen recht op een privéleven. Voor paparazzi betekent beroemd zijn ook om 24 uur per dag in de kijker te lopen en overal kunnen gefotografeerd, gevolgd, lastiggevallen worden. Op dit vlak is Paparazzi wél een schot in de roos. De aanpak van de fotografen doet wat denken aan een programma op tv dat ik toevallig een tijd geleden zag. Paparazzi hebben verschillende auto's, vermommingen, truukjes, enz... om toch maar tot resultaat te komen. Een (soms anonieme) tip is voor hen soms genoeg om in een minimum van tijd enkele collega's te mobiliseren en de jacht te openen op acteur x of acteur y die op plaats z aanwezig is of zal te zien zijn. Het zal wel geen toeval zijn dat Paparazzi ondermeer door Mel Gibson werd geproduceerd (door RCV dankbaar omgezet in de in het oog springende vermelding Mel Gibsons Paparazzi op de DVD-inlay) want het is voor hen een gelegenheid om eens enkele contra's van het 'ster zijn' onder de aandacht te brengen van de filmkijkers. We nemen aan dat men ook geen twee keer moest vragen aan Matthew McConaughey, Chris Rock, Vince Vaughn (en zelfs Mel Gibson) om een cameo-rolletje voor hun rekening te nemen. De crash in de film is overduidelijk geïnspireerd op de dood van Prinses Diana, de talrijke plaatjes die onmiddellijk hierna geschoten worden door de paparazzi stemmen tot nadenken. Paparazzi is dus een film die je moet bekijken vanuit een extra invallshoek.