Getallenobsessie. De perfecte term voor wat zich van Walter Sparrow heeft meester gemaakt. Walter werkt voor een organisatie die uitrukt om dieren te vangen, soms in moeilijke omstandigheden (wij dachten spontaan aan Ace Ventura : Pet Detective). Niet zo'n eenvoudige job als je wel zou denken want ook wanneer er 1 minuut voor vijf een oproep binnenkomt mag Walter de beestjes nog gaan pakken.

Alleen... deze keer zorgt dit wel voor verstrekkende gevolgen. Overwerk betekent dat Walter zijn vrouw Agatha niet op tijd kan afhalen. Die heeft de gelegenheid nog wat rond te neuzen in een boekenwinkel en ontdekt daar het bloedrode boek met de titel The Number 23.

Ze neemt het mee naar huis en het wordt al snel leesvoer voor echtgenoot Walter. Die raakt bijzonder geïntrigeerd door het getal 23. Alles wat ook maar cijfermatig enige betekenis heeft of kan omgezet worden in getallen leidt naar 23. En dan is er nog de tekst zelf natuurlijk. Het lijkt wel alsof de auteur, ene Topsy Kretts, Walter wel héél goed kent...

Het vertrekpunt van het boek - stel je even voor dat - zorgt ervoor dat Walter zich naar een soort droomwereld verplaatst waarin hij de zaken die zich in het boek afspelen, persoonlijk beleeft. En wel als ene Detective Fingerling (Hm... A.V. Pet Detective, kan geen toeval zijn toch ?), iemand die geobsedeerd raakt door het cijfer 23 en door een samenloop van omstandigheden tot datgene komt wat hij zelf bij aanvang niet voor mogelijk hield : het plegen van een moord.

The Number 23 probeert natuurlijk iets te realiseren wat geen mens voor mogelijk houdt, een nagelbijtende psychologische thriller te maken met lolbroek Jim Carrey in de hoofdrol. Regisseur Joel Schumacher (Phone Booth (!) maar ook Falling Down) had beter moeten weten. Dat zelfs Virginia Madsen bereid was om mee te stappen in het project zal bij velen ook al voor verbazing zorgen. Nu we toch in de ban van nummertje 23 horen te zijn kunnen we het natuurlijk verklaren/aanvaarden door te stellen dat Joel Schumacher en Jim Carrey samen 23 letters vormen, iets wat ook al opgaat voor Virginia Madsen en Jim Carrey... Men geloofde er wel in en startte met de opnames van de film op 23 januari 2006, lieten het ding los in de Amerikaanse bioscopen op 23 februari 2007. Allemaal heel tof natuurlijk maar het betekent nog niet dat je een goede film hebt. Jim Carrey krijgt van ons 23 schoppen onder zijnluie  kont tot hij weer in zijn komedie-hoekje terechtkomt en daar nog 23 jaar mag blijven van ons.  En regissseur Joel Schumacher... die had beter 23 keer nagedacht voor hij hier aan begon. We vermoeden dan ook dat je na het lezen van deze bioscooprecensie geen 23 redenen meer nodig hebt om de film niét te gaan bekijken...