Indien A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors de sleutel vormde van het succes van de Elm Street-franchise, dan is deze in 1988 uitgebrachte A Nightmare on Elm Street 4: The Dream Master de deur die er werd mee opengedraaid. Tot op het punt dat Freddy tegenover Jason kwam te staan in 2003, was dit vierde deel het meest succesvolle uit de reeks, en los daarvan staat de prent nog steeds bovenaan veel genrepolls als de meest geliefde titel uit de franchise.

Afgaand op de inventiviteit van de droomsequenties is dat logisch. De fans van de serie zitten immers niet te wachten op bloederige machetegore, maar op slimme en geinige popcorngruwel waarin geile jongens verdrinken in hun waterbed, bodybuildingmeisjes veranderen in kakkerlakken en Freddy Krueger zich te goed doet aan een pizza waarvan de olijven minihoofden van zijn slachtoffers zijn. Allemaal gein die je hier te zien krijgt, tot leven gebracht door de fine fleur van make-upeffectenbedenkers die tijdens de hoogdagen van eightiesgruwel menige horror- of fantasyfilm inventief wisten in te kleuren. Onder meer Steve Johnson, Screaming Mad George en John Carl Buechler mochten hier allemaal hun kunnen tonen in de door Renny Harlin gedirigeerde zotte latexgriezel.

Toch staat dit aplomb niet echt garant voor een onverdeeld succes: The Dream Master mag dan wel het beste uit de reeks in de aanbieding hebben, tegelijkertijd komen ook de tekortkomingen duidelijk aan de oppervlakte. Met helemaal bovenaan niet zo goede punten voor een repetitief scenariorommeltje waarin de samenhang vaak zoek is. Maar dat qua toon wel aansluit bij de vorige uit de reeks. Op dat vlak was er wel samenhang.

Freddy Kruegers geestelijke vader Wes Craven had zelf ook een idee voor wat Elm Street 4 kon worden, en schoof een idee rond tijdreisdromen naar voor. Een idee dat geen gehoor vond bij de producenten van de reeks, en zij gaven de voorkeur aan een script dat direct zou aansluiten bij dat van het door Craven zelf meegeschreven Dream Warriors. Ze gingen daarvoor aankloppen bij William Kotzwinkle, wiens draft later nog werd aangepast door Brian Helgeland en wiens draft later nog eens bij Ken en Jim Wheat passeerde. Voor de regie werd Tom McLoughlin aangesproken, die net de zesde Friday The 13th had gedraaid. McLoughlin zag dat wel zitten, tenminste als hij de creatieve controle over het project zou krijgen. Wat niet het geval was, waarop McLoughlin liet weten niet meer geïnteresseerd te zijn. Wat er toe leidde dat de opnames van start gingen zonder echte regisseur aan het roer. Een schip dat uiteraard niet kon blijven varen, waardoor de regiejob op zowat het allerlaatst mogelijke moment naar Finse vrijbuiter Renny Harlin ging, wiens enthousiasme omgekeerd evenredig was aan dat van een aarzelende Robert Shaye, de grote baas van New Line Cinema. Al gaf Shaye later wel toe dat Harlin wel degelijk de juiste man op de juiste plaats bleek te zijn.

Heel wat van de droomsequenties uit de film komen trouwens rechtstreeks uit de koker van Harlin zelf. Door een scenaristenstaking tijdens de productie bleef het sowieso al verhakkelde script nog meer in limbo zitten. Een script dat opent met de jacht die Krueger maakt op de overlevenden uit deel drie. Patricia Arquette kwam niet mee terug, daar zij geen zin had om opnieuw in een horrorfilm aan te treden. Wat verklaart waarom haar personage hier door Tuesday Knight werd vertolkt. Al werd de echte heldin gaandeweg het personage van Alice, vertolkt door Lisa Wilcox. En zij zou wel de overgang maken naar het een jaar later al in de zalen draaiende A Nightmare On Elm Street 5: The Dream Child.

New Line – en bij uitbreiding ook Robert Englund die in dit vierde deel voor de eerste keer zijn naam voor de titel van de film in beeld zag verschijnen – smeedde in de laatste jaren van het nektapijtdecennium het ijzer echt wel toen het heet was, getuige ook nog de televisiereeks Freddy’s Nightmares die in het najaar van 1988 in première ging. Geen gebrek aan crucifixen dus om te grabben tijdens Freddy’s hoogdagen.