“It’s time to face the music, it’s time to light the lights …” zo klonken de magische openingszinnen van de tune van “The Muppet Show” zoals die tussen 1976 en 1981 menige huiskamer in vuur en vlam zette. En dan hebben we het nog niet gehad over de talloze herhalingen die ook bij ons elkaar bijna non-stop opvolgden. Zowel de BRT als de Nederlandse zender KRO putten lange tijd uit de voorraad Muppet Shows, zowel in prime time, op een laat uur als in de namiddag. Een bewijs dat “The Muppet Show” echt een programma voor alle (leef)tijden was. Jim Henson en zijn creatief team maakten in totaal 120 afleveringen, en ruim dertig jaar na dato hebben die nog steeds niets van hun charme verloren en zijn ze met recht en reden een iconische tv-klassieker te noemen. Voor alle duidelijkheid: de minder succesvolle heropstart in 1996 onder de titel “Muppets Tonight” laten we even buiten beschouwing.

In totaal werden er dusver 6 bioscoopfilms met The Muppets gedraaid. Daarvan mag je de laatste drie (“The Muppet Christmas Carol” (1992), “Muppet Treasure Island” (1996) en “Muppets From Space” (1999) rustig vergeten. De eerste drie (“The Muppet Movie” (1979), “The Great Muppet Caper” (1981) en “The Muppets Take Manhattan” (1984)) sluiten wel dicht aan bij de gecontroleerde anarchie van de originele shows, en zijn ook nu nog het bekijken zeker waard. De rechten van The Muppets verhuisden in 2004 naar de Disneystudio’s, en daar hebben ze eindelijk een valabele manier gevonden om de karakters van Henson (die zelf in 1990 overleed) bij een nieuwe generatie te introduceren. Iets waar ze met ondingen als “The Muppets’ Wizard Of Oz” geenszins in waren geslaagd.

De reboot van “The Muppets” is het geesteskind van zelfverklaarde fans Jason Segel en Nichols Stoller (die eerder al samen “Forgetting Sarah Marshall” maakten) die in 2008 groen licht kregen om een scenario voor een nieuwe Muppetfilm te schrijven. Het duo had zo te zien vooral zin in een postmoderne knipoog naar Hensons poppenerfenis. Oorspronkelijk zou Stoller de film zelf regisseren, maar de klus ging uiteindelijk naar James Bobin, de huisregisseur van de cultreeks “Flight Of The Conchords”. Een serie waarvan ook de liedjesschrijver Brett McKenzie werd aangetrokken om de muzikale nummers te verzorgen.

Segel speelt de rol van de goedmoedige Gary die met zijn tweelingbroer (de pop Walter!) en zijn liefje Mary (Amy Adams in “Enchanted”-modus) naar L.A. reist. Gary en Mary omdat ze wat tijd samen met elkaar willen, Walter omdat hij de Muppetstudio’s wil bezoeken. Die studio’s blijken echter een bouwval, waarin bijna niets meer herinnert aan de gloriedagen van “The Muppet Show”. De gebouwen worden enkel nog gefrequenteerd door spinnen (en enthousiaste gids Alan Arkin) en die teleurstelling is hard te slikken voor Walter. Die krijgt het nog moeilijker als hij toevallig ontdekt dat oliebaron Tex Richman (Chris Cooper) de studio’s wil laten slopen omdat er olie in de grond zit. En dat wil Walter uiteraard vaneigenst verhinderen. Hij kan Walter overhalen om de Muppets op te sporen en hen te overhalen om terug een show op te voeren in de hoop dat ze op die manier de rechten van de studio kunnen terugvinden. De eerste die ze terugvinden is Kermit, en die zit het plan aanvankelijk niet zitten. Gedreven door melancholie en herinneringen aan de goede oude tijd gaat de voormalige ceremoniemeester toch overstag, en gaat hij samen met Walter, Gary en Amy op zoek naar Fozzie, Gonzo, Miss Piggy en alle anderen. Waarbij meteen ook weer de broze (edoch passionele) relatie tussen Kermit en Piggy oplaait.

Segel en Stoller strooien met knipooggrappen dat het een lieve lust is (de montagesequens is top) en zijn niet te beroerd om het een ander met de nodige zelfspot aan elkaar te lassen. Wie kind was toen “The Muppet Show” voor de eerste keer werd uitgezonden, zal het moeilijk hebben om niet in een deuk te liggen bij de jarentachtigrobot die Kermit en co vergezeld. “The Muppets” scoort het best wanneer de sfeer van de oorspronkelijke tv-serie wordt benaderd en/of geëvenaard (de routine tijdens Starships 'We Built This City'), en gaat slechts af en toe uit de bocht. Zeker de weinig subtiele manier waarop de boodschapperige moraal (onvermijdelijk in een Amerikaanse familiefilm blijkbaar) er wordt ingehamerd, oogt hier en daar iets te afgelikt. Je moet echter al een serieuze poppenhater zijn om daarover te vallen. Wie is opgegroeid met de trompetfratsen van Gonzo, ooit de Zweedse kok voor de spiegel heeft geïmiteerd en diep in zijn binnenste altijd al eens door Scooter op de bühne wou worden geroepen zal zich met plezier laten onderdompelen in de 2011/2012 incarnatie van “The Muppets”. En tot zijn/haar grote plezier vaststellen dat de Hensonbeestenstal genoeg potentieel heeft om ook het kleine grut van deze generatie 'muppetational' te laten voelen.