Dev Patel werkte de voorbije jaren in stilte aan zijn regiedebuut. En zijn ijver heeft vruchten afgeworpen. En bracht zijn film zelfs in de zalen, terwijl het van opzet eigenlijk een Netflixproductie was.

Dev Patel draaide zijn regiedebuut met geld van Netflix, maar zag zijn film uiteindelijk door Universal Pictures gedistribueerd op het grote witte doek neerstrijken. Dit omdat Jordan Peele de film zo goed vond dat hij hem per se in de zalen wou krijgen, en daarop de rechten van Monkey Man overkocht. Met een biosrelease als gevolg. De kwetsuren die Patel opliep tijdens de productie – een gebroken hand, twee gebroken tenen, een gedislokeerde schouder en een ooginfectie – kregen daardoor meteen wat extra punch. Kwetsuren die ervoor zorgden dat de productie van de prent vertraging opliep, nadat eerder moedertje corona ook al voor uitstel had gezorgd. Wat allemaal redenen waren dat de film uiteindelijk in Indonesië werd opgenomen en niet in India – waar de prent zich afspeelt.

De pitch van Monkey Man is eenvoudiger dan gemakkelijk: John Wick In Mumbai. Weet je meteen welk vlees je in de kuip hebt. In een dikke vette knipoog wordt die film hier zelfs even geparafraseerd. Niet dat Patel de capriolen van Wick na-aapt: dit is weliswaar ook een als actiefilm verpakt wraakverhaal, maar Patel legt toch zijn eigen accenten. De actiescènes – vaak in handcamerastijl gefilmd – maken regelmatig plaats voor introspectie en verhaalstuwing. En voor persoonlijke accenten: Patel mengt zijn Indiase achtergrond in het verhaal dat in hoofdzaak draait om machtsmisbruik door rijke lapsmeren die systematisch de gewone man en vrouw onder de wegwerpafvalknoet houden.

Dat Patel – zijn personagenaam kom je nooit te weten – een appel te schillen en ei te pellen heeft, wordt vrij snel duidelijk in de plot als hij een luxebordeel infiltreert als schuchter manusje-van-alles. Op wie hij het gemunt heeft wordt pas later duidelijk: op de hoerenmadam, op een prostituee, op een klant … En waarom hij zich wil wreken is een ander puzzelstuk dat gaandeweg wordt ingevuld. En neen, het is geen vermoorde hond. En ook geen cavia.

Patel geeft zijn actiescènes alle ruimte in zijn slim geconstrueerde plot en serveert ook nog knokpartijen in een taekwondoarena daar zijn personage zijn fysieke krachten op peil houdt door te martialartsen met een apenmasker op. Is meteen ook de titel verklaard. Al zit er een dubbele laag in, daar Patel al in de eerste minuut ook de mythe van Hanuman laat zien, de van een apenlichaam voorziene hindoegod die het opneemt tegen het kwaad in al zijn vormen en de vileine koning Ravana in het bijzonder.

Patel legt hart en ziel in Monkey Man: geen opdrachtfilm, maar een passieproject dat hij ook meeschreef en -produceerde. En dat tonaal meer doet dan van zijn eigen personage een superheld maken: de faux politics omkadering van het verhaal krijgt evenveel aandacht als de krakende botten die veelvuldig het beeld- en geluidskader infiltreren. En Boney M’.’s By the Rivers of Babylon wordt ook keelsnoerend uit de context gehaald.

Puur feitelijk gezien is Monkey Man de zoveelste wraakthriller uit het dertienduizendste dozijn, maar wie het puntje aan het paaltje weet te verbinden zal daar niet over struikelen. Een mooie hoera dus voor dit vinnig spektakel dat bewijst dat alles dat al eens gedaan is toch nog kakelvers kan ogen. Beestig filmpje, deze Slumdog Killionaire.

Ook met de extra’s ben je niet in de aap gelogeerd. Zeker niet als je oor te luisteren legt bij het audiocommentaar van Dev Patel en de producenten van de film. Je krijgt de meeste ‘aha, zo zit dat’-momenten ook nog eens voorgekauwd in de featurettes. En als extra bonus krijg je nog zes verwijderde of aangepaste scènes en een alternatief begin en eind. Want ja, er kan nogal nogal eens aan een film worden gesleuteld vooraleer hij releaseklaar wordt bevonden.