Het mondvol bekkende “Miss Peregrine’s Home For Peculiar Children” is de achttiende langspeelfilm van Tim Burton. Een imposant oeuvre volgens de een, een zootje overschatte halfslachtige zooi waarin meer wordt herhaald dan vernieuwd volgens de ander. En waarin Burton al lang niet meer zijn eigen visie volgt, maar gewoon doet wat de commercie hem nog laat doen. Dat laatste verwijt kreeg hij na zijn adaptatie van “Alice In Wonderland” voor Disney: met vlag en wimpel zijn slechtste film, en ironisch genoeg ook zijn meest succesvolle. Zo gaat dat in filmland.

En wat als we “Miss Peregrine” nu eens niet bekijken binnen de ijkpunten van Burtons oeuvre, maar binnen dat van scenariste Jane Goldman. Die schrandere dame bewees al eerder dat ze heel goed is in het neerpennen/adapteren van twee uur durende ensemblestukken met een hoog matineegehalte. Kijk naar “Stardust”, “Kick-Ass”, “X-Men: First Class” en “Kingsman: The Secret Service” – zowat het volledige oeuvre van Matthew Vaughn dus – en zie dat het moeilijk is om deze stelling te ontkrachten. Wie wil concluderen dat “Miss Peregrine” dus evengoed door Vaughn in plaats van Burton kon zijn geregisseerd, mag dat uiteraard en geheel voor zijn of haar eigen rekening doen.

Toch is een Burton ‘op de dool’ nog tot mooie dingen in staat. Dat bleek twee jaar terug met het onderschatte “Big Eyes”. Voor “Miss Peregrine” trekt Burton nog eens (bijna) alle stoppen los voor een fantasievol avontuur dat net genoeg gruwel bevat om de gemiddelde twaalfjarige te intrigeren, en aangevuld is met een lading fijne vondsten waarmee de oudere filmfan zich twee uur lang in een sprankelend sprookjesbad kan onderdompelen. Waar de film zich in het canon van Burton nestelt, is eigenlijk volledig ondergeschikt aan de hoge entertainmentwaarde ervan. 

“Miss Peregrine” synopsisgewijs samenvatten in een paragraaf is trouwens niet zo gemakkelijk, want er gebeurt nogal wat. Uitgebeend tot de essentie gaat het om de zestienjarige Jake Portman (Asa Butterfield) die na de mysterieuze dood van zijn grootvader (Terence Stamp) van Florida naar de kust van Wales reist om er op zoek te gaan naar een opvangtehuis voor kinderen met speciale gaven. Jake hoopt in dat huis de juiste omstandigheden van de dood van zijn grootvader te ontdekken. Het begin van een avontuur dat via tijdslussen van 2016 naar 1943 en weer terug springt en waarin Jake moet zien te proberen om de speciale kinderen en huisbewaarster Miss Peregrine (Eva Green) te beschermen tegen de op de loer liggende Hollows, die – onder leiding van Samuel L. Jackson - zoveel mogelijk speciale kinderen te grazen willen nemen om zelf het eeuwige leven te bekomen. Meer verklappen zou zonde zijn, vandaar dat we ook niet uitweiden over de individuele krachten van de speciale kinderen. Zelf ontdekken is nog altijd leuker dan het voorgekauwd vooraf weten.

Goldman bewerkte Ransom Riggs’ gelauwerde “young adult fantasy”-roman uit 2012 met de nodige schwung en vaart. De stadsmarketinglegende wil trouwens dat Riggs zijn roman destijds schreef onder inspiratie van Burton. Riggs’ oorspronkelijke idee was om van de roman een oudepostkaartenverzameling te maken – een concept dat nog een beetje overeind is gebleven. Burton is net als Riggs een verzamelaar van oude kaarten: dat hij uiteindelijk het boek van zijn bewonderaar zelf kon verfilmen is dan ook een mooi toeval. Het zal dus zeker geklikt hebben tussen Riggs en Burton. Het boek werd trouwens niet helemaal gevolgd: de laatste akte verschilt nogal wat van het bronmateriaal.

Riggs’ uitpuilende plot wordt vrij helder vertaald en laat in gelijke dosissen ruimte voor humor, verwondering en spanning. Burton ziet de kans schoon om in de door Riggs en Goldman voorgekauwde wereld eigen accenten te leggen: stop-motionpoppen en een wel heel zichtbare hommage aan de kunde van Ray Harryhausen op kop. Alles in het gareel houden lukt niet: af en toe gebeurt er wel heel veel op hetzelfde moment, naar het einde toe vindt geen kat nog zijn jongen terug in de tijdslussen en het open einde is zowel bluts als buil. Maar misschien niet te vermijden, daar Riggs inmiddels al twee sequels op zijn bestseller bij elkaar heeft gepend. Minpuntjes of slordigheden die sowieso niet verhinderen dat “Miss Peregrine’s Home For Peculiar Children” een geslaagde film is voor elke 11- tot 121-jarige die het hart op de juiste verwonderingsplaats draagt.