1991, Koeweit. Een peloton Amerikaanse soldaten valt in een hinderlaag en er breekt een hevig gevecht los. Het groepje Amerikanen dat even daarvoor nog gezellig aan het kaarten was in hun gepantserd legervoertuig/Hummer moet nu plots op de Koeweitse 'Highway of Death' de strijd aanbinden met de vijand en kan hierbij gelukkig rekenen op de heldendaden van Sergeant Raymond Shaw. De manier waarop het zoveel jaren later nog tot in detail in het geheugen van Bennett Marco (ondertussen van kapitein opgeklommen tot de graad van majoor) ligt opgeslagen spreekt tot de verbeelding. Als een éénmansleger, een Arnold Schwarzenegger in vervlogen tijden als het ware, bond Raymond Shaw de strijd aan met de belagers en heel wat 'privates' hebben het aan hem te danken dat ze niet in een lijkkist huiswaarts zijn gekeerd. Vele jaren later is Marco nog steeds vol lof over Shaw en laat dit ook duidelijk blijken tijdens een lezing waarbij hij Shaw de hemel in prijst en bevestigt dat hij verdiend de 'Medal of Honor' kreeg, de hoogst mogelijke onderscheiding voor een 'soldier in combat'. Bij het verlaten van de zaal wordt hij opgewacht door Al Melvin, een korporaal die er ook bij was toen het fout liep in de woestijn in de buurt van de brandende olievelden. Al Melvin kan niet slapen en wordt wakker gehouden door nachtmerries. Bennett doet wat iedereen zou doen wanneer hij een ex-soldaat I have these dreams hoort prevelen en de angst op zijn gezicht afleest. Hij verwijst hem door naar een gereputeerd arts, de man heeft duidelijk hulp nodig en iedereen weet dat een post-traumatische stress stoornis of het Post Gulf War Syndrome kan behandeld worden zodat de oorlogskwelgeesten die het individu blijven achtervolgen op een professionele manier kunnen bestreden worden. Op een avond verneemt Marco op het nieuws dat Bernard Shaw zich kandidaat stelt voor het vice-presidentschap. Vreemd genoeg blijkt het korte verslagje dat de aankomende politicus voor de camera's opdraaft van wat zich in Koeweit afspeelde niet echt nieuw te zijn voor Marco. Hij kan tot zijn verbazing bepaalde passages makkelijk meeprevelen... Stilaan worden bepaalde flarden van zijn voorbije oorlogservaringen iets concreter en sluit hij niet uit dat die in verband staan met de dromen van Al Melvin en de herkenbare getuigenis van Shaw. Omdat Raymond Shaw de cruciale figuur is in het geheel besluit Marco om hem te benaderen. Maar dat blijkt bijzonder moeilijk door de vele bodyguards en veiligheidsmensen die hem tijdens zijn publieke verschijningen steeds vergezellen. En als hij dan toch een kort gesprek met hem heeft komt hij geen stap verder. Daarenboven wordt hij op het matje geroepen bij de legertop die alle beweringen van Majoor Marco snel van tafel veegt en hem opdragen om toch wel zijn medicatie terug te gaan nemen...

En dan merkt majoor Bennett Marco op een avond dat hij een klein litteken heeft op zijn rug. Na wat bloedig peuterwerk met een mes slaagt hij er in om een klein cilindervormig dingetje te verwijderen dat even later ongelukkig genoeg in de afvoer verdwijnt wanneer Rosie (Kimberly Elise uit John Q) plots binnenkomt. Nog voor hij het ding nader kon onderzoeken dus. Was het een chip die werd ingeplant in zijn lichaam? Het maakt het allemaal nog ingewikkelder en geheimzinniger. De twijfels blijven want wat is realiteit en wat heeft Marco zich ingebeeld? Naarmate hij vordert in zijn onderzoek wordt duidelijk dat er bijzonder veel op het spel staat voor Amerika en hij de enige is die een ongekend gevaar voor de Amerikaanse democratie nog kan afwenden...
The Manchurian Candidate is een remake. De film, gebaseerd op het boek van Richard Condon, werd al eens uitgebracht in 1962 toen nog onder regie van John Frankenheimer én met Frank Sinatra (!) in de hoofdrol. En meer dan veertig jaar later dus geproduceerd door zijn dochter Tina Sinatra. Demme wou het allemaal zo accuraat mogelijk gaan verfilmen en deed hiervoor een beroep op dokter Jay Lombard, directeur van het Brain Behavior Center in Nyack, New York. Zijn taak bestond er onder andere in om de originele film te gaan bekijken en te gaan actualiseren wat de nieuwste evolutie in de hoogtechnologische wereld van hersenonderzoek en -manipulatie betreft. Een bezoekje aan het kantoor van senator Barbara Boxer moest dan weer volstaan om de bureaus van Eleanor Shaw en Thomas Jordan passend aan te kleden.

Het verhaal van The Manchurian Candidate kan bij momenten wat doen denken aan Minority Report maar is zeker geen pure sciencefiction film. Daarenboven vergt de plot enig denkwerk van de kijker om het nog allemaal te kunnen volgen en ook dat ligt niet in de lijn van wat de hedendaagse cinema ons meestal biedt. Het is allemaal eerder 'low tempo' wat niet betekent dat het niet boeiend of spannend kan zijn. Denzel Washington die eerder al met Oscar-winnaar Jonathan Demme (The Silence of the Lambs) samenwerkte in Philadelphia stelt zoals steeds niet teleur en zelfs Liev Schreiber (The Sum of All Fears, Kate & Leopold) lijkt tot meer in staat dan wat zijn vorige rollen voor een filmliefhebber betekenden. Voeg daar nog Meryl Steep (The Hours) bij en je hebt voldoende kwaliteit wat het uitvoerend gedeelte betreft om tot een goede thriller te komen. De stem alleen al van Streep zorgt voor kippevel wanneer duidelijk wordt dat zij een sleutelrol heeft in het totale gebeuren en met de gepaste woorden één en ander in gang kan zetten. Onze synopsis blijft nogal vaag want hierdoor vermijden we het sturen van boze mailtjes met spoiler-beschuldigingen want het zou ook hier fout zijn om de pret te gaan bederven door de plot té ver te gaan uitrafelen. Alhoewel de film overkomt als een brok entertainment eerder dan als een waarschuwing voor wat een hoogtechnologische toekomst aan gevaren inhoudt, zal het bij sommigen toch vragen oproepen. Niet concreet over de voorbije Presidentsverkiezingen waarbij Bush Jr. van 'de Natie' carte blanche kreeg en dus nog eens vier jaar kan doen waar hij zin in heeft, maar wel waar de grens tussen het humane en de wetenschap in de toekomst zal getrokken worden, wat met andere woorden toelaatbaar en ethisch verantwoord blijft en wat niet meer. En vooral wie dit zal doen...