Een waarheid als een koe volgens de een, een mythe volgens de ander. We hebben het over de bewering dat een mens slechts twintig procent van zijn hersencapaciteit gebruikt. Of was het tien ?  Aangezien we tijdens de lente zelf maar zeven procent van onze cerebrale massa aanspreken zijn we het even kwijt. Wat meteen betekent dat jullie het tijdelijk moeten stellen zonder veerkrachtige vergelijkingen, agrologische alliteraties of winnende woordspelingen. Informatief blijven we als vanouds: verder lezen dus maar en ontdek waarom “Limitless” zijn drie sterren dubbel en dik verdient.

“Limitless” laat zien wat er gebeurt (of liever: kan gebeuren) als iemand een synthetische drug neemt die het waarnemingsvermogen voor de volle 100 % aanscherpt. Die iemand is de ietwat stuntelige schrijver Eddie Morra (Bradley Cooper, in een rol die oorspronkelijk was ingevuld door Shia LeBeouf, maar die was niet langer beschikbaar nadat hij zijn arm bezeerde in een auto-ongeval, het watje). Hij hokt in een groezelig appartement in New York, is net gedumpt door zijn vriendin Lindy (“Sucker Punch”-babe Abbie Cornish), en heeft met de deadline in het verschiet nog geen letter op papier staan. Op een dag botst hij op zijn ex-schoonbroer Vernon (Morra heeft ook al een gefaald huwelijk op zijn cv staan) en die biedt hem al dan niet uit sympathie een staaltje van de nieuwe synthetische drug NZT-48 aan. Volgens Vernon zal het een geestverruimende ervaring worden en dat blijkt niet gelogen. Nadat hij de pil heeft ingenomen ervaart Eddie de wereld als nooit voorheen: in een mum van tijd schrijft hij een roman die zijn uitgever van de sokken blaast en hij kan alle impulsen die zijn hersenen ervaren tot een gigantische intelligentiebom kneden. Uiteraard zegt Eddie geen neen tegen die nieuwe wereld en hij zoekt zijn schoonbroer op voor meer van het spul. Waarmee hij meteen in het vaarwater komt van een bende misdadigers die eveneens op de hoogte is van het bestaan van NZT-48 en het goedje zelf wil inpikken. Vernon wordt koelbloedig vermoord, Eddie kan met een aanzienlijke voorraad pillen ontsnappen. Na zijn nieuwe dosis pillen neemt zijn kennis en inschattingsvermogen encyclopedische vormen aan (alsof hij met een internetzoekmachine in zijn brein rondloopt), kan hij een meute aanvallers afslaan omdat hij een keer een Bruce Lee-film heeft gezien en transformeert hij in de meest succesvolle aandelenjongleur aller tijden. Daardoor komt hij in contact met businesstycoon Carl Van Loon (Robert De Niro), die hem wil inhuren als linkerhand bij een op til zijnde megafusie. En dat allemaal terwijl Eddie op de hielen wordt gezeten door een Russische geweldenaar die zijn deel van de NZT-koek wil. En een mysterieuze moordenaar die vast van plan lijkt te voorkomen dat Eddie NZT blijft gebruiken.

“Limitless” is minder stram dan de nogal saaie titel laat uitschijnen. Regisseur Neil Burger (“The Illusionist”) hanteert de camera alsof hij zelf een overdosis NZT heeft geslikt en modelleert het allemaal als een cyberversie van “Koyaanisqatsi”. En dat levert op zijn beste momenten ogenopende cinema op. De scènes waarin de camera supersnel over een soort digitale snelweg raast en daarbij doorheen auto’s, muren etc. glijdt, ensceneren op een treffende manier de geestestoestand waarin Eddie zich bevindt als hij onder invloed van de neurodrug is. Zorg er maar voor dat je goed vastgegordeld zit tijdens de beeldenstorm die Burger al tijdens de begingeneriek loslaat.

Diepgaande allegorische waarschuwingen zijn niet echt aan de orde van de dag in “Limitless”. Burger serveert in de eerste plaats vooral een vlotte en satirische actiethriller, en gaat voorbij aan debatten over de morele applicaties van gepimpte hersengolven en intellectuele doping. De onvermijdelijke “wat als”-uitstap is er even: wat als staatshoofden aan de NZT zouden zitten en daarbij hun eigen gewin boven dat van de natie zouden stellen ?  Maar echt uitgewerkt wordt die piste niet. Burger gaat voor licht en luchtig, houdt het tempo strak en snedig en levert een onschadelijke en publieksvriendelijke fix af die nooit en nergens vervelend wordt en waarin zelfs De Niro niet op de bek gaat (wat in dit stadium van zijn carrière als een half mirakel mag worden beschouwd).

Ja, dit kon een betere film geweest zijn met meer diepgang of meer verhaalruimte. Een moderne “Invasion Of The Body Snatchers” als het ware, maar na het rampzalige “The Invasion” houdt Hollywood misschien maar best definitief de handen af van die klassieker. Los van de gemiste kans is “Limitless” goed voor wat het is: onpretentieuze en aangename ontspanning, zowel voor pelliculeveelvraten als de occasionele filmkijker.