Het gebeurt niet veel, maar het kan: medelijden krijgen met een Duitse medemens. Pineut van het moment is Oliver Hirschbiegel, regisseur van “Das Experiment” en “Der Untergang”. Na die twee uitstekend onthaalde films, kreeg de man de kans om ook in Hollywood zijn geluk te gaan beproeven. Hij mocht de regie voeren van “The Invasion”, de vierde verfilming van Jack Finneys klassieke sf-roman “Invasion Of The Body Snatchers”. Op het eerste zicht niks mis mee, vooral niet omdat de drie vorige versies allen hun waarde hadden. De versie van Don Siegel uit 1956 is sowieso een van de beste genrefilms ooit gemaakt, maar ook de remake van Philip Kaufman (1978) en de militaire update van Abel Ferrara (1994) mogen er zijn. Helaas, bij de vierde tewaterlating barst de kruik: Hirschbiegels “The Invasion” is een ongelooflijk muffe en matte film, die kant noch wal raakt.

Vraag is in welke mate Hirschbiegel hier zelf voor verantwoordelijk is. Zijn versie werd door producent Joel Silver afgekeurd. Die haalde er prompt zijn poulains The Wachowski Brothers (“The Matrix”) bij om wat aan het scenario te sleutelen, en James McTeigue (“V For Vendetta”) werd aan boord gehaald om nieuwe scenes te filmen. Het resultaat kan mossel noch vis bekoren. Zo goed als alle actiescènes en commerciële toegevingen werden door McTeigue gedraaid, maar bij het bekijken van de film is het duidelijk dat er ook serieus gesnoeid werd in de paranoïa-ondertoon van de eerste cut.

Heel wat scènes zijn slecht verknipt of gemonteerd: we zien Nicole Kidman ontbijt klaarmaken, en een halve seconde later zit ze al achter haar bureau. Personages lopen vaak doelloos in en uit het beeld, en Daniel Craig komt er zelfs nauwelijks aan te pas. Craig was trouwens “The Invasion” aan het opnemen toen hij bericht kreeg dat hij gekozen was als de nieuwe James Bond. Het feit dat “The Invasion” pas het levenslicht ziet terwijl de dvd van “Casino Royale” al afgeprijsd aan 5 euro in de winkel ligt, zegt ook genoeg over de post-productieperikelen van “The Invasion”...

Nochtans blijft het uithangspunt boeiend. Een dokter (Nicole Kidman) wordt geconfronteerd met mensen die beweren dat hun partner of kind of moeder of vader ‘zichzelf’ niet is. “My husband is no longer my husband”, je zou voor minder een stevige extra dosis kalmeermiddelen voorgeschreven krijgen. Maar al snel blijkt dat de mensen niet hallucineren: buitenaardse wezens nemen langzaamaan de wereld over. Telkens iemand in slaap valt, wordt het lichaam overgenomen door een perfecte dubbelganger die echter niet in staat is emotie te vertonen. Deze emotielozen maken jacht op de nog niet getransformeerden om zo hun kolonie uit te breiden. De subplots in deze remake zijn overbodig: Kidmans ex (een hoge pief in de regering) is één van de eerste die geïnfecteerd raakt, en uiteraard wil hij zijn zoontje een weekend bij zich hebben om hem te kunnen transformeren. Kidman is het gros van de film bezig om haar zoontje te redden. En om wakker te blijven natuurlijk, want zolang je niet slaapt ben je veilig voor de buitenaardse wezens.

De twee getrouwe versies van Finney’s boek eindigden op een cliffhanger van jewelste. Kevin McCarthy die gillend de straat oploopt, de mensheid waarschuwend voor de niet te stoppen invasie. Ook de finale schreeuw van Donald Sutherland uit 1978 is met recht en reden een klassieker. En wat krijgen we nu: een happy end, waarin een serum wordt gevonden tegen het virus en waarin de mensen weten dat ze terug mensen zijn door het nare gevoel dat ze krijgen bij onrechtvaardigheid als de oorlog in Irak en de ramp in New Orleans (!). Wat op zich niets voorstelt bij het naar gevoel dat deze flop oproept. In de film mag de boodschap dan wel zijn om niet in slaap te vallen, maar sla bij de visie ervan deze raad gerust maar in de wind. Beter nog, breng gewoon je hoofdkussen mee naar de zaal. Dan kan je nog net zien hoe Nicole Kidman haar best doet om de meubelen te redden, vooraleer je ongetwijfeld spannender avonturen in dromenland wachten.