Anekdotiek. Lyriek. Mystiek. En een beetje magiek. Allemaal sleutelwoorden in deze coming of age fabel die met de teletijdmachine-DeLorean vanuit 1972 en 1973 de San Fernando Valley naar het geestesoog anno 2021 flitst. Voor regisseur Paul Thomas Anderson is dit meteen een spiegelfilm voor zijn Boogie Nights uit 1997 waarin de eind jaren zeventig-porno-industrie een romantische make-over kreeg.

Dat Licorice Pizza autobiografische elementen zal bevatten staat buiten kijf, maar toch vond Anderson de inspiratie vooral in het leven van voormalig kindacteur Gary Goetzman. Die ook op volwassen leeftijd heel actief bleef in Hollywood: als productiepartner van Jonathan Demme en als medeoprichter van Playtone, de productiemaatschappij van Tom Hanks bijvoorbeeld. Goetzman stampte als jonge entrepreneur ook daadwerkelijk een waterbedbedrijf en flipperkastarcade uit de grond, dus er zit eigenlijk best veel ware verhalen-esthetiek in Licorice Pizza. Dat zie je ook aan de echte personen die opduiken: sommige onder hun eigen naam (Grace Kelly, producent Jon Peters, politicus Joel Wachs) andere onder een vaak nog herkenbaar pseudoniem (Lucille Ball, William Holden, Mark Robson). Hollywoodfolkore om het water van op de tanden te krijgen zowaar.

De kern van de film is een boy meets girl verhaal. De vroegrijpe Gary Valentine – acteerdebuut van Cooper Hoffman, zoon van Philip Seymour – raakt op zijn vijftiende tot over zijn oren verliefd op de tien jaar oudere Alana Kane – acteerdebuut van Alana Haim, zangeres bij de zussenpopgroep Haim. Het leeftijdsverschil en een niet altijd samenvallende kijk op het leven maken er eerder een amour fou dan een coup de foudre van. Het aantrekken en afstoten van Gary en Alana vormt de rode draad in wat een los uit de pols gefilmde maar toch stevig in het zadel zittende tijdskroniek is. Waarin historische relevantie – de naweeën van de Vietnamoorlog, publiciteitsstroken in de krant voor X-rated films, de oliecrisis, nog stevig in de kast opgesloten zittende homoseksualiteit – hand in hand gaat met de romantisch meanderende kern.

Gary en Alana vormen geen schoolvoorbeeld van afgeborstelde hoofdpersonages, en die weerhaakjes zorgen ervoor dat Licorice Pizza een mooie tegendraadse ingroeifilm is en geen kant en klare algoritmevierkantswortel. Voor Anderson moet dit wel een laidbackproject zijn geweest. Hij is kind aan huis bij de Haims – het ganse gezin acteert trouwens mee – en regisseerde heel wat van hun videoclips, echtgenote Maya Rudolph en kroost duiken op, en zelfs buren en vrienden mochten opdraven. En daar hoort ook de vader van Leonardo DiCaprio bij blijkbaar. Jon Peters gaf dan weer expliciet toestemming om hem met naam en toenaam te gebruiken – restricties waren niet nodig. Goed nieuws voor Bradley Cooper, die zich met gusto laat gaan zijn bijrol, net zoals Tom Waits en Sean Penn dat ook doen in hun afgerond vignet.

Mooi filmpje dus, met als extra glijmiddel een hoogst gevarieerde maar steeds relevant orende soundtrack – Smokie broederlijk verenigd naast The Doors jawel. En die niet-verklaarde titel? Dat was blijkbaar de naam van een lokale platenketen die mee de jeugdjaren van Anderson kleurde. Nostalgie: als het niet bestond, moest het worden uitgevonden.