Markante levens leveren niet altijd markante biografisch films op. Kees in punt: het leven van Lee Miller dat in Lee vrij tegenvallend en zelfs wat banaal uit de doeken wordt gedaan. Terwijl haar leven allesbehalve banaal was.

Miller maakte tijdens de tweede wereldoorlog als oorlogsfotografe en -correspondente voor het maandblad Vogue iconische beelden van veldhospitalen, strijdtonelen en concentratiekampen. Ze ging zelfs even in Hitlers bad zitten in zijn villa nadat die bunkerzelfmoord had gepleegd. Kortom: ze schreef fotogenieke geschiedenis, en werd eigenlijk pas echt bekend bij het grote publiek nadat haar zoon Antony na haar dood in 1977 heel wat archiefstukken en -foto’s publiekelijk liet uitstallen. En hij schreef in 1985 ook het biografische boek The Lives Of Lee Miller waarop deze film officieel is gebaseerd.

De filmfocus op Millers oorlogsfotografie is begrijpelijk: het is nu eenmaal dat deel van haar werk waarom ze wordt bewonderd en geëerd. Haar carrière als model en haar beau monde-kennissenkring komen niet tot nauwelijks aan bod. En als ze dat wel doen is het op een zeer gefragmenteerde manier. Met als gevolg dat het preoorlogse deel van de prent nogal wat focus mist, en het vrij lang duurt vooraleer Lee op kracht komt. Waardoor bijna iedereen in de bijrollen (Marion Cotillard, Noèmie Merlant, Alexander Skarsgard, Josh O’Connor, Andrea Riseborough) er voor spek en bonen bijloopt.

Wie dat niet doet is Kate Winslet die zich op een potente manier de titelrol toe-eigent. Logisch, daar Lee een echt passieproject is voor Winslet. Acht jaar was ze in de weer en de wind om het project gefinancierd te krijgen. In haar rol van producent koos ze zelfs eigenhandig de cast uit. En de regie schonk ze aan voormalig director of photography Ellen Kuras met wie ze op de set van Eternal Sunshine of the Spotless Mind bevriend was geraakt.

Winslets draagkracht zorgt ervoor dat je wel degelijk geïnteresseerd raakt in het leven van Miller. Ook als de film maar wat aanmoddert door bijvoorbeeld het seksueel misbruik waar Miller op jonge leeftijd mee te maken kreeg bijna als een voetnoot in het geheel te gooien. De ware toedracht van de journalistieke raamvertelling die het narratieve kader vormt weet wel te verrassen, maar is niet van die aard om het geheel plots boven zijn tekortkomingen te laten uittorenen. Net zoals een fiks aantal krachtige scènes of bergen passie dat ook niet doen.

Of hoe Lee een film is die zijn potentieel niet volledig benut en te slaafs het pad van de standaardbiopic volgt. Om het met een perkamentuitsmijter te zeggen: dat is spijtig ende jammer.