De vliegtuigramp in oktober 1972 waarbij een Uruguayaans rugbyteam op weg naar Chili neerstortte in het Andesgebergte blijft materie waar film- en documentairemakers graag de tanden inzetten. Getuige deze derde verfilming van de crash.

Naar de reden van ‘de populariteit’ is het niet ver zoeken: de zestien overlevenden wisten zich immers niet alleen in leven te houden met wilskracht, maar ook met het vlees van medereizigers die de duikvlucht en vrieskouontberingen niet overleefden. Kannibalisme dus, en het is maar de vraag of de ramp zonder dat mensenvleeseten zo lang in de overlevering zou zijn blijven hangen. Al helpt het ook dat de zestien overlevenden naderhand allemaal nog een gevuld leven zouden leiden. Sommige van hen gaven voordrachten, doken op in documentaires of schreven boeken over die opmerkelijke tweeënzeventig dagen die hun leven kleurden.

Momenteel zijn er nog altijd veertien van de zestien in leven. En hun verhalen zijn reeds ettelijke keren opgetekend. In 1974 al door Piers Paul Read, en diens Alive: The Story of the Andes Survivors werd in 1993 verfilmd door Frank Marshall met onder meer Ethan Hawke in een prominente rol. En dat nadat het verhaal eerder in 1976 door René Cardona Jr. in een ongemakkelijk exploitatiejasje was gegoten als Survive. La sociedad de la nieve is de derde filmische adaptatie van de ramp en net als Alive gebaseerd op een non-fictieboek.

Bayona haalde zijn inspiratie uit een in 2009 verschenen boek van journalist Pablo Vierci die als voorbereiding alle zestien overlevenden, naaste verwanten en familieleden van slachtoffers had geïnterviewd. Bayona kreeg het boek te lezen toen hij bezig was aan de voorbereiding van The Impossible, zijn dramatisering van de ramptsunami die in december 2004 gebieden in de Indische Oceaan trof. Bayona wist meteen dat hij het wou verfilmen, zij het niet in Hollywood want dat was al eens gedaan. Volledig in het Spaans en met Spaanstalige acteurs: dat was zijn visie. De financiering kreeg hij echter niet rond omdat de Spaanse cinema niet echt met Hollywoodbudgetten werkt. Tot hij bij Netflix ging aankloppen en carte blanche en een budget van 60 à 70 miljoen dollar kreeg om Vierci’s boek te verfilmen zoals hij dat wou.

Net als Vierci kregen Bayona, de cast en de crew medewerking van zij die erbij waren: kwestie van alles zo waarheidsgetrouw en waarachtig mogelijk te kunnen weergeven. Bayona koos voor een cast van onbekende of beginnende acteurs zodat er geen ‘grotesterrenafleiding’ mogelijk was bij het publiek. Het gros van de film werd opgenomen in de Sierra Nevada. Het voorplan zag er sneeuwwit genoeg uit om de ramp te reconstrueren, de achtergronden waren dat niet. Waarop een tweede crew naar de Andes vloog om daar sfeerbeelden van de besneeuwde bergtoppen te schieten, die vervolgens naadloos digitaal werden gemixt met de Spaanse opnames. De kracht van visuele effecten: vaak (nog) krachtiger als je ze niet ziet.

Vraag is natuurlijk of deze Society of the Snow beter is dan de ook al puike versie uit 1993. Bayona legt een paar andere accenten en brengt de afgekloven ribben net ietsje prominenter in beeld, maar hoeveel je ook wikt of weegt: het is en blijft natuurlijk hetzelfde verhaal, op zich niet substantieel beter of slechter. Al ziet het er allemaal wel desolater, kouder en overleveriger uit dan wat Marshall dertig jaar geleden voor de camera toverde. Met dank aan hogere bergen en scherpere cameratechnieken, want er passeren ook nogal wat hoogteshots de revue.

Als je Alive nooit hebt gezien zal je La sociedad de la nieve waarschijnlijk (nog) meer appreciëren omdat je dan niet kan terugvallen op herkenningspunten die er uiteraard wel zijn als Marshalls prent nog in het geheugen zit. Technisch valt er echter niets af te dingen op Bayona’s worp, en het respect dat hij heeft voor de overlevenden zit overduidelijk ook in de serene aanpak van wat – hoe je het ook draait en keert – een straf verhaal blijft. Al betekent dat geenszins dat het voor een vierde keer moet worden verfilmd. Zowel Alive als deze Sociedad zijn potent genoeg om het gebit des tijds met verve te doorstaan.