Een goed idee leidt niet noodzakelijk naar een goede film. Getuige daarvan Joyeux Noël dat een mooie kerstboodschap verkondigt in de historische context van de eerste wereldoorlog, maar tegelijkertijd filmisch heel wat te wensen overlaat. De negatieve kantjes zijn gelukkig nooit groot genoeg om de film af te schilderen als een complete misser, maar ze zijn wel frustrerend, omdat ergens onder de oppervlakte een veel betere film schuilgaat dan degene die we te zien krijgen. December 1914. Het eerste jaar van WO I en de loopgravenoorlog is reeds in alle hevigheid losgebarsten. Terwijl de hoge omes op kerst-avond de feestdagen vieren met hun familie in beschutte paleizen of opgevorderde herenhuizen, moeten de lagere manschappen hun voetvolkhachje zien te redden in ijskoude, ei zo na ondergesneeuwde loopgraven. De loopgraven van het Duitse, Franse en Schotse leger komen bijeen in een soort niemandsland. Een feestje in de Duitse loopgraven werkt inspirerend genoeg voor alle partijen om een staakt-het-vuren te houden en samen te genieten van kerstliederen, champagne en een opflakkering van wederzijds respect. Ook op kerstdag duurt de vriendelijkheid voort. Wanneer de legeroversten later ontdekken wat er is gebeurd, zijn ze razend. De rotte appels worden verwijderd en het geweervuur klinkt weer duchtig als nooit tevoren?

De sleutelscène van “Joyeux Noel” (de verbroedering tussen de drie legers op kerstavond) is mooi gefilmd en meteen ook het hoogtepunt van de film.In een poging om de legers ook een gezicht te geven, schuift regisseur-scenarist Christian Carion ook wat individuele karakters naar voor, en daar loopt het mis.De Duitse tenor Nikolaus Sprink (Benno Furmann) is zo ontzettend kleurloos dat je even hoopt dat er een Schot of een Frans het staakt-het-vuren aan zijn laars lapt en hem aan flarden schiet.Zijn romance met de Deense operazangeres Anna (Diane Kruger die na “Troy” en “National Treasure” (even) de Europese filmhorizonten op-zoekt) is tenenkrommend banaal en wordt dan ook nog niet eens mooi afgerond.Het is bovendien overduidelijk dat hun zangstemmen ingedubd zijn (al heeft dat meer te maken met technisch falen dan met scenariomatig de mist ingaan).Hoe dan ook, als katapult om de vredesboodschap te ventileren is dit tweetal duidelijk niet de geschikte keuze.

Hoe goed de bedoelingen van de filmmakers ook zijn, en hoe historisch mooi het gegeven ook is, de stompzinnigheid van de oorlog in het bijzonder en de loopgraven in het algemeen zijn al beter en sterker weergegeven op pellicule, met Stanley Kubricks “Paths Of Glory” nog altijd boven de rest uittorenend. Dit is trouwens niet de eerste film die het gegeven van verbroedering tussen vijande-lijke legers op kerstavond portretteert : In 1992 regisseerde Keith Gordon het mooie, in de verge-telheid geraakte “A Midnight Clear” met onder meer Ethan Hawke en Gary Sinise, al speelde dat verhaal zich af in de Tweede Wereldoorlog.