”Dis is not my burd.” Also sprach Mickey Rourke (als Russische superschurk Whiplash) in het tweede Tony Stark-avontuur wanneer hij niet tevreden is met de papegaai die hij als zoenoffer krijgt. Het zijn wissewasjes zoals dit (een andere zijn de gymnastiekkronkels die Scarlett Johansson in een retestrak zwart pakje uitvoert) die van “Iron Man 2” amusant blockbustervertier maken. Toch gaat de film niet met de gegeerde derde waarderingsster aan de haal. Enerzijds omdat de eerste “Iron Man”-film twee jaar terug al een afronding naar boven kreeg, anderzijds omdat dit epistel in zijn geheel gezien nogal wat logge momenten kent. Te veel onkruid tussen het gras, heet zoiets in tuinarchitectuurkringen.

Zeker de passages met Samuel L. Jackson die niets meer zijn dan een inleiding op wat in 2012 de ultieme Marvel-superheldenfilm zou moeten worden (“The Avengers”, in een regie van Joss Whedon) halen de rek uit het verhaal. Ook blijft het moeilijk vereenzelvigen met een steenrijke wapenmagnaat die met militair machismo de wereldvrede propageert. Want dat is één van de uitgangspunten van “Iron Man 2”. Tony Stark (een nog steeds goed in zijn vel zittende Robert Downey Jr.) wordt door de Amerikaanse senaat aangeklaagd omdat hij zijn uitvinding voor zichzelf houdt en die niet deelt met het militaire establishment die de uitvinding wil commercialiseren. Naast die hommeles met de overheid krijgt IJzeren Tony nog meer problemen op zijn bord. Concurrent Justin Hammer (Sam Rockwell) probeert het geheim van Starks ijzeren kostuum te doorgronden en krijgt daarvoor onverwachts hulp van Starks wapenbroeder Rhodes (Don Cheadle die Terrence Howard vervangt). Eveneens in de mix: Ivan Vanko alias Whiplash (een hevig gesticulerende Rourke), de zoon van de voormalige partner van Tony’s vader Howard (“Mad Men”’s John Slattery). Die wil zich wreken op Tony omdat Howard destijds zijn vader als een zak rotte aardappelen aan de kant schoof. En dan moet Tony ook nog zien om een oplossing te vinden voor de palladiumvergiftiging die hem het leven zuur (en mogelijk kort) maakt…

Over een overvolle synopsis gesproken. En dan hebben we het nog niet gehad over Gwyneth Paltrow die opnieuw van de partij is als Starks rechterhand Pepper Potts, en zowaar wordt gepromoveerd tot CEO (en zo ontdekt dat Stark niet de beste bedrijfsleider ooit was). En Scarlett Johansson vervoegt de cast als Natalie Rushman, Peppers vervangster, die meer (verborgen) talenten bezit dan Stark initieel vermoedde…

Regisseur Jon Favreau (die eveneens de rol van manusje-van-alles Happy voor zijn rekening neemt) en scenarist Justin Theroux (eigenlijk een acteur die als scenarist debuteerde met “Tropic Thunder”) doen hun best om Stan Lee’s erfenis in ere te houden. De film is niet echt slechter of beter dan de eersteling: het blijft een aardige mix van humor, actie en speciale effecten, maar het is zeker geen stap vooruit ten opzichte van Starks origine-verhaal. En gezien het talent dat aan de film meewerkte is dat zeker een jammere zaak. De climax stelt eveneens teleur, daar het eindgevecht tussen Iron Man en Whiplash niets meer is dan een storm in een glas water.

Verdict: al bij al aardig vertier, maar als puntje bij paaltje komt te weinig oempf en hatsiekidee om echt voldaan huiswaarts te trekken. Wie trouwens alle verwijzingen en knipogen naar “The Avengers” wil meepikken blijft best zitten tot na de eindgeneriek waar nog een tipje van de sluier wordt opgelicht, en meteen ook een bruggetje wordt gemaakt naar nog een andere superheldenfilm (geregisseerd door Kenneth Branagh) die in mei volgend jaar op het witte doek landt.