Een betrouwbare bron op het wereldwijde web (op pagina 1.345.896) leert ons dat een ‘bromance’ een hechte, maar niet-seksuele vriendschap tussen twee mannen is. Mannen die dus goed met elkaar overeenkomen zonder dat er echter iemand staat te dringen om de spreekwoordelijke achterdeur open te wrikken. “The Hangover” is zo’n bromance, “Brokeback Mountain” dan weer niet.

“I Love You, Man” is er wel een en speelt het bromancegegeven zelfs open en bloot uit. Paul Rudd is Peter Klaven, een immobiliënagent die droomt van een eigen zaak en die uit de grond hoopt te stampen door het huis van Lou Ferrigno (nog steeds de enige echte Hulk) te verkopen. Privé zit hem wel alles mee: zijn vriendin Zooey (Rashida Jones, bekend uit de Amerikaanse versie van “The Office”) aanvaardde zijn “do you want to marry me” voorstel en het is echt koek en ei tussen de twee. Tot wanneer Peter tot het besef komt dat hij eigenlijk geen mannelijke vrienden heeft. Hij komt al zijn hele leven beter met vrouwen overeen, maar zijn vriendinnen van weleer zijn uiteraard allemaal verdwenen nadat hij zich aan Zooey bondt. Zooey heeft nog steeds heel veel (harts)vriendinnen, Peter blijkt behalve Zooey niet echt iemand sociaal te kennen. En daar moet dus verandering in komen. Nadat hij van zijn homoseksuele broer heeft geleerd hoe je de homo’s en de hetero’s uit elkaar kan houden, gaat Peter resoluut (zij het nog steeds aarzelend) op zoek naar een nieuwe beste vriend. Hij blijft uiteindelijk klitten aan Sydney Fife (Jason “Forgetting Sarah Marshall” Segel), een jolige vrijgezel die zowaar dezelfde interesses bezit, zoals een crush op de rockgroep “Rush”. Algauw lullen de beide heren over spannende mannenzaken (zoals daar zijn liedjesteksten, masturberen en blow jobs) en vraag is of hun ‘relatie’ geen smet vormt op Peters nakende huwelijk…

Of liever, die vraag is er niet. Of het nu gaat over romcoms met vrouwen of mannen in de hoofdrol, een happy ending is gegarandeerd. Opvallend en positief is wel dat “I Love You, Man” in tegenstelling tot heel wat genregenoten geen stoom verliest wanneer het knuffeleind in zicht komt, maar dat het juist aan kracht wint. Al is kracht een te zwaar woord voor een filmpje dat nooit echt potten breekt of uit de band springt. “I Love You, Man” is immers een heel braaf filmpje. Gortig taalgebruik mag hier en daar dan wel de bovenhand voeren, het lijkt alsof die scènes er achteraf gewoon tussengeschoven zijn om de film zo te kunnen modelleren naar een prent die van de Apatowband zou kunnen gerold zijn.

De personages zijn braaf, en de romance tussen Zooey en Peter is eigenlijk wat te saai om een sterke ruggengraat te bieden aan de film. Idem voor de relatie tussen Peter en Sydney: het levert leuke scènes op, maar niks dat echt hilarisch wordt of dat zorgt voor een driesterrenresultaat. Rudd en Segel doen hun best om de film levendig te houden, maar het is vooral dankzij een paar leuke bijrollen dat de film niet vastloopt. J.K. Simmons heeft genoeg aan twee scènes om er wat schwung in te stoppen, en ook Jon Favreau en Thomas Lennon (“17 Again”) zorgen voor geinige intermezzi. En laat ons vooral ook Lou Ferrigno niet vergeten die met zichtbaar plezier zijn eigen status te kakken zet.

“I Love You, Man” is geenszins een slechte film. Iets te onopvallend om echt te scoren bij het grote publiek tussen de hits “The Hangover” en “The Proposal” waarschijnlijk, maar het wordt nooit ergerlijk saai of irritant. Wie al dan niet toevallig een ticketje voor deze prent aan de multiplexkassa laat afscheuren, zal alvast niet gillend van frustratie de zaal uitrennen. Kortom, een aanvaardbaar tussendoortje in deze kabbelende filmzomer.