Inktzwart zijn ze, de droevige periodes uit de wereldgeschiedenis. Ze gaan terug tot het begin van de mensheid, en zullen er waarschijnlijk nog steeds zijn de dag waarop de aardbol er al dan niet in één klap het bijltje bij neerlegt. Een filosofisch stukje doemdenken als opener van een film die een gruwelijke volkerenmoord belicht, vrolijk zullen we er met zijn allen niet van worden. Is ook niet de bedoeling, Hotel Rwanda toont immers aan hoe mensen in staat zijn tot de grootste sadistische daden, terwijl anderen zich volledig aan de andere kant van het spectrum bevinden. België speelt een belangrijke rol in de 'vergeten oorlog van Rwanda' (1994). Er kwamen Belgische para's om bij het begin van de 'onlusten' en bovendien is ons koloniserend land zelfs verantwoordelijk voor het opsplitsen van de Rwandese bevolking in Tutsi's en Hutu's. De Tutsi's kregen de macht in handen, de Hutu's werden in het onderdrukte verdomhoekje geduwd. Het onafhankelijke Rwanda wordt later geleid door een Hutu-regering, die nog altijd op wraak zint voor de vroegere onderdrukking. De VN is ter plaatse en slaagt er in om een vredesverdrag tussen de rebellen en de regering tot stand te brengen. Maar het is een broos en zelfs hypocriet verdrag dat enkel maar op papier bestaat. Als het vliegtuig van de president uit de lucht wordt geschoten is het hek helemaal van de dam. De Hutu-strijdkrachten roepen de bevolking op om de Tutsi's af te slachten met machetes. Op twee maand tijd komen meer dan een miljoen burgers onder gruwelijke omstandigheden om het leven. Ook veel vrouwen en kinderen, want de Hutu's willen meteen de toekomstige generaties van Tutsi's uitroeien. De burgers die hulp verwachten van het rijke Westen in het algemeen en de VN in het bijzonder zijn eraan voor de moeite : in het heetst van de strijd trekt de VN zich terug uit het gebied. De bevolking wordt volledig aan hun lot overgelaten, enkel de blanke toeristen worden onder escorte het land uitgeleid...

In deze gruwelijke tijden probeert Hutu-hotelmanager Paul Rusesabagina (een uitstekende Don Cheadle) het leven van zijn Tutsi-familieleden te redden. Aanvankelijk lukt dat door 'te weten wie zijn vrienden zijn' en door op het juiste moment met de juiste koopwaar klaar te staan. Het duurt echter niet lang voordat het hotel van Paul uitgroeit tot een heus toevluchtsoord voor honderden Tutsi-vluchtelingen, en Paul een doorn wordt in het oog van de Hutu-militie. Wanneer de VN (gestalte gegeven door Nick Nolte als de (fictieve) kolonel Oliver) Paul en de zijnen niet langer kan beschermen, lijkt een slachtpartij in het hotel onafwendbaar… Het hotel waar Rusesabagina manager van was, het Milles Collines hotel, was trouwens eigendom van Sabena zaliger. Ook hier weer een Belgische link dus, in een leuke (nou ja) scène gestalte gegeven door Jean Reno. Ergens heb je het gevoel dat de Belgische regering net niet in beeld komt. Bizar allemaal...

Hotel Rwanda doet filmisch terugdenken aan de stroom van politieke drama's uit de jaren 80 zoals Salvador, Under Fire, The Year Of Living Dangerously, en The Killing Fields. Groot verschil is dat het verhaal hier niet verteld wordt uit het oogpunt van de Westerse pers, maar vertrekt en eindigt bij de plaatselijke bevolking. Er zijn wel een paar scènes met Westerse journalisten (een bebaarde Joaquin Phoenix probeert wat te maken van een kleine en uiteindelijk te verwaarlozen rol), maar echt krachtig zijn die niet vergeleken met de scènes waarin Paul Rusesabagina en de zijnen worden belegerd. Af en toe neigt Hotel Rwanda naar 'Rusesabagina's List', maar de Ierse regisseur Terry George (scenarist van In the Name of The Father) probeert zeker Spielberg niet na te apen. Zo weigert hij categoriek om de massaslachtingen al te bloederig in beeld te brengen. George kiest voor de suggestie en de dreiging, en vindt het niet nodig om de kijker ook nog eens te laten zien hoe wreed de volkerenmoord was. Een goede beslissing, rekening houdend met het feit dat sommige scènes zonder de grafische details al schrijnend genoeg zijn. Waar de regisseur wel wat in de fout gaat is door sommige zaken te sentimenteel in te kleuren. Zo ruikt het eind (de speurtocht naar de weesmeisjes) net niet naar de tv-film van de week. Misschien was de ontknoping van die speurtocht beter gewoon vermeldt als tekst net voor de eindaftiteling. Waar we trouwens ook te lezen krijgen dat Paul Rusesabagina en zijn familie asiel werd aangeboden in België. De man is trouwens ook al een paar keer op de nationale tv verschenen om extra duiding te geven bij de beelden en de adaptatie van het verhaal. Ook nog een laatste pluim voor Terry George die perse Cheadle in de hoofdrol wou : potentiële investeerders wilden hem immers overtuigen om te kiezen voor een gevestigde naam als Wesley Snipes, Denzel Washington of zelfs Will Smith. Gelukkig is Adam Sandler niet zwart.