Toegegeven, het is niet eenvoudig om de Harry Potter-boeken in gebalde filmische taal te gieten. Een deel van de schuld ligt natuurlijk bij J.K. Rowling die haar multimiljoenenreeks per aflevering dikker en omvangrijker maakte. Bij Warner Bros kennen ze inmiddels het klappen van de zweep en weten ze dat ze van elk deel een marathonzitting kunnen maken, omdat het doelpubliek en hun entourage toch als trouwe lemmingen naar de bios en later naar de dvd-zaak afzakken. Het is niet anders bij Harry Potter and the Half-Blood Prince, de verfilming van het zesde boek uit de reeks. Net zoals bij de vorige Harry Potter and the Order of the Phoenix en de volgende Harry Potter and the Deathly Hallows (dat om verhaaltechnische en marketingstrategische redenen uit twee films zal bestaan) is de regie in handen van David Yates. De producenten van de reeks gaan dus niet meer op zoek naar een nieuwe regisseur per deel, maar kiezen voor veilige consistentie. Meteen al een reden waarom The Half-Blood Prince stilistisch niet veel verschilt van The Order of the Phoenix.

Harry Potter and the Half-Blood Prince is uiteraard niet gemaakt voor de toevallige bioscoopganger (laat staan voor de filmrecensenten), dus alle vorm van kritiek is eigenlijk praat voor de vaak. De fans zijn en blijven ongetwijfeld in hun nopjes met de uitgebreide en trouwe pelliculetransformaties van Rowlings fantasyproza. Als Rowling haar verhalen donkerder maakt (in deze film legt een belangrijk personage het loodje), dan zijn de films dat ook. En als Rowling niet in rechte lijn op haar doel afgaat, dan gaan de films eveneens steevast aan het zwalpen. De strijd tussen Potter en Voldemort moet nu eenmaal in zeven boeken (en acht films) worden behandeld, en de ultieme confrontatie tussen die twee komt er pas helemaal op het eind. In Harry Potter and the Half-Blood Prince komt Voldemort zelfs niet eens voor (tenzij als kind in flashbacks). Dat het verhaal op macroniveau pas op het eind met het tovenaarsduel voor de dag komt, is uiteraard verstaanbaar. Maar ook per afzonderlijk verhaal maakt Rowling heel veel bochten. In een boek stoort dat minder omdat je zelf bepaalt hoe en in hoeveel schijven je alles verorbert, in de cinema zit je geklemd voor twee uur en een half, en dat is lang voor een verhalenreeks die meer ter plaatse trappelt dan haast maakt.

Het mag duidelijk zijn dat wij deze film vooral voor de volledigheid afvinkten: we hebben alle boeken gelezen, alle films gezien, nu afhaken is geen optie. Dat de kans klein was dat we huppelend van plezier de zaal gingen verlaten, lag in de lijn der verwachtingen. Vooral omdat de prent dezelfde ‘fouten’ heeft als de vorige delen. Er is nauwelijks een dramatische drive, de narratie sputtert en hapert, de helft van de cast komt amper aan bod en zelfs belangrijke bijrolspelers verdwijnen voor lange tijd van het scherm. Het extravagant production design (al is die na zes films uiteraard niet meer verrassend te noemen) is nog steeds in orde, de visuele effecten worden steeds grootser, maar de hoge spektakelwaarde slaagt er niet in de pijnpunten weg te werken.

Harry Potter and the Half-Blood Prince is ritmeloos, traag en repetitief. Eens te meer komt Harry Potter in het bezit van een voorwerp dat uiteindelijk belangrijk zal blijken te zijn in de strijd tegen Voldemort. Ditmaal is dat een schoolboek waarin in de marge aanwijzingen zijn gekrabbeld door iemand die zichzelf de halfbloedprins noemt. Die verhaallijn wordt om de haverklap onderbroken door de amoureuze avonturen van Potter en Ron Weasley of door de filosofische inzichten van Dumbledore. Veel gebeurtenissen zijn nauwelijks met elkaar verbonden. Zo ontdekt Potter ditmaal geheimen uit Voldemorts jeugd door gebottelde herinneringen van Dumbledore in water te gieten en die te inhaleren. Als die bestaan, waarom halen ze die dan niet in de tweede film tevoorschijn, kan je je afvragen. De Potter-films vallen ook in herhaling omdat alle verhalen zich op dezelfde locatie afspelen (Hogwarts) waar altijd wel iets boven water komt dat een stukje van het geheim prijsgeeft, zonder dat het verhaal daarom verder evolueert. Het is ditmaal niet anders: neem een half uur weg uit de film of monteer sommige scènes in een andere volgorde, en de kans is klein dat het resultaat substantieel verschilt.

Raar dat we na dit slabakkende deel toch nog nieuwsgierig zijn hoe Warner en Yates de climax gaan aanpakken. Al is het maar omdat The Deathly Hallows zich voor het grootste deel eens niet op Hogwarts afspeelt, en zowaar bijna een odyssee wordt met een duidelijk afgelijnd parcours dat niet om de haverklap een nodeloze bocht maakt. Quidditchfans zullen misschien teleurgesteld afdruipen, maar misschien levert het wel betere cinema op. Maar dat zien we dan wel in 2010-2011.