Flitsend, hyperkinetisch, vernieuwend, spectaculair … woorden die je kan tegenkomen in sommige recensies van “Hardcore Henry”. Er zijn dus mensen die dit first person/point of view-spektakel kunnen smaken, en het zelfs ophemelen. Goed voor hen. En enkel voor hen. Want dit filmpje mag dan wel ‘revolutionaire’ cinema prediken, tegelijkertijd is het een saai snurkfeest van hebben wij jou daar. Dat heeft op zich niets met het visbokalenperspectief van de GoPro-camera’s te maken, maar alles met het afwezig zijn van een scenario dat het de moeite maakt om hier negentig minuten te willen in mee stappen. Een nauwelijks samenhangend uitgangspunt rommelig in het rond gooien is geen goede narratieve beslissing, meneer Naishuller.

Ilya Naishuller is een Russische duivel-doet-al-ski die voor de single 'Bad Motherfucker' van zijn groepje Biting Elbows (te horen tijdens de eindgeneriek) een eerstepersoons GoPro-clip draaide. Timur Bekmambetov – die zich later dit jaar waarschijnlijk onsterfelijk belachelijk gaat maken met de nieuwe versie van “Ben-Hur” – was daarvan zo onder de indruk dat hij hem het voorstel deed om een actiefilm uit te werken in dat formaat. En dan wordt het leuk. Of net niet. Naishuller stemt toe, naar eigen zeggen op voorwaarde dat het geen gimmick wordt. Hij schrijft een scenario ‘waarmee het publiek kan meeleven want het mocht geen zielloze shoot ‘em up worden’. Geen idee welke paddenstoelen ze snuiven in Rusland, maar Naishuller ging duidelijk oogsten in de ondergrond van Chernobyl. “Hardcore Henry” is immers zo zielloos als maar kan. En lawaaierig. En infantiel. En nauwelijks te snappen. En totaal oninteressant. En – in al zijn hypermoderne technologie van vandaag-beeldengestorm – filmisch zo lelijk als de beschimmelde etterbuilen in een niet vacuüm-afgesloten pot choco die twee jaar de houdbaarheidsdatum heeft overschreden. Zo van die groenbruine met gelig haar op.

De pitch: Henry is een bionische moordmachine die zijn geheugen kwijt is en op pad gaat om het leger van een slechterik die eruit ziet als een albinoversie van Brad Dourif uit te schakelen. Blijkt dat die man een volledig leger cyborgmilitairen heeft klaargestoomd. Henry krijgt tijdens zijn missie de hulp van ene Jimmy (Sharlto Copley die overvloedig bewijst wat voor een one trick op de zenuwen werkende pony hij eigenlijk is) die zichzelf heeft gekloond in honderden avatars en telkens hij het loodje legt terug levend opduikt. Er zitten ook twists en draaien in de plot: (dubbel)verraad en zo. Maar adrenalinezoden brengen die niet aan de dijk.

Van Henry krijg je enkel zijn handen (en af en toe eens een voet) in beeld. Hij wordt vertolkt door een team stuntmannen die met een camera aan hun lijf vervaarlijk ogende dingen doen – meermaals gemanipuleerd door visuele effecten. Die aanpak oogt zo’n tien minuten interessant, daarna is het vet van de soep. Net omdat Naishuller zijn verhaal niet boeiend kan brengen en de herhaling van opeenvolgende quasi identieke scènes even dodelijk blijkt als de wapens waar Henry zich van bedient.

Naishuller modelleert alles bovendien iets te bewust als een R-rated videospel met brutale gore die echter net als de rest repetitief wordt en daardoor alle slagkracht verliest. Ook de soundtrack botst alle kanten uit: van pounding techno music tot Queens “Don’t Stop Me Now”. Zelfs dit Freddie Mercury-meesterwerkje kan de kapotgeschoten meubelen niet redden. Net zomin als een paar geslaagde vondsten (“The Magnificent Seven”-grap op kop) dat kunnen. Een miskleun dus.