Ja, er wordt hier bij Filmfreak al eens een lans gebroken voor de kracht van het scenario, toch nog altijd hét glijmiddel bij uitstek om echt gepakt te worden door het broedsel van de zevende kunst. Wat niet wegneemt dat het metaal op andere tijden even graag buigt voor een stevige 'style over substance'-prent. En het is in dat laatste vakje dat Joe Wrights “Hanna” scoort. Niet dat de substantie slecht is, verre van. Maar het is toch vooral door Wrights gebalde, weliswaar alle kompasrichtingen uitschietende stijl dat deze flinke meid met vier sterren aan de haal gaat.

De film begint letterlijk midden in de actie. Na een sfeervol beginbeeld (waarin witte keien zwanen blijken te zijn) zien we hoe de pakweg zestienjarige Hanna (gewapend met pijl en boog) in een besneeuwd landschap een hert achtervolgt. Ze schiet een pijl in het dier, en wanneer het dood is neergevallen haalt ze er de ingewanden uit en snijdt ze het dier in hapklare brokken vlees. Een overlevingsoefening die deel uitmaakt van haar opleiding door haar vader Erik (Eric Bana) die al zo’n veertien jaar met zijn dochter in een grot in de Finse wildernis leeft. Het meisje leerde alle mogelijke vechttechnieken en vulde haar hersencellen met een encyclopedische kennis, talenknobbel inclusief. Ze heeft wel nog nooit een stap in de wijde bewoonde wereld gezet. Wie Erik en Hanna zijn … dat is natuurlijk de hamvraag. Uiteraard gaan we hier niet verklappen hoe de vork in de steel zit. Weet echter dat Erik en Hanna een serieuze appel te schillen hebben met CIA-agente Marissa Wiegler (Cate Blanchett, zowel shaken als stirred), en dat het wraakplan van Finland over Marokko en Spanje naar Duitsland leidt.

De Britse cineast Joe Wright filmde zich voor de eerste keer positief in het voetlicht in 2005 met zijn mooie versie van Jane Austens klassieker “Pride and Prejudice”. Een opstapje voor de nog mooiere adaptatie van Ian McEwan bestseller “Atonement”. Een film die zes Oscarnominaties kreeg en werd beloond met een beeldje voor de melancholische score van Dario Marianelli. Wright liet zich vooral opvallen met zijn grootschalige reconstructie van de slag om Duinkerken, en oogstte lof omdat zijn opvallende stijl perfect integreerde met de sterke vertolkingen van de cast. Na een ietwat onopgemerkt gebleven uitschuiver in Hollywood met “The Soloist” filmt Wright met deze “Hanna” opnieuw op het scherpst van de snee. Zijn kenmerkende 'long takes' zijn - tot spijt van wie het benijdt - van de partij, al evenaren die dusver nog niet de hoogdagen-oempf van Hitchcock of De Palma. Daarnaast experimenteert hij met (montage)stijlen dat het een lieve lust is. Geen enkele scène lijkt op de andere, en dat zorgt ervoor dat “Hanna” twee uur lang een zeer entertainende kijkervaring blijft. Zeg maar gerust een welhaast surreële trip met een ogenopende vertolking van Saoirse Ronan, gebald geweld (dat vooral suggestief maar daarom niet minder geslaagd in de mix wordt gegooid), pikzwarte humor, een pompende soundtrack van The Chemical Brothers en onverwachte toetsen, een geblondeerde Tom Hollander (“Pirates Of The Caribbean”, “In The Loop”) als showtunes fluitende Duitse sadist op kop.

“Hanna” is geschreven door de jonge Canadees Seth Lochhead toen hij een schrijfcursus volgde aan de Vancouver Film School. De eerste draft was klaar in 2006 en het trok direct de aandacht van de studio’s in Hollywood. Hij kreeg de kans om het scenario verder te ontwikkelen met Danny Boyle, die uiteindelijk toch besloot om de film niet te regisseren. Ook Alfonso Cuàron (“Children Of Men”) was geïnteresseerd, maar uiteindelijk kwam het project bij Joe Wright terecht nadat Ronan zijn naam doorspeelde naar de producers. Wright mag Ronan eeuwig dankbaar zijn voor haar tussenkomst, net zoals de meerwaardezoekende cinefiel trouwens. Op zich is het scenario niet veel meer dan een gezond thrillertussendoortje dat zich laat bekijken als een constant actieadrenaline spuiende kruising tussen “Leon” en “The Bourne Identity”, maar Wright en Lochhead slagen erin om het geheel te verpakken als een eersteklasthriller die zichzelf niet al te serieus neemt, zonder daarbij te vervallen in gemakkelijke James Bond-parodie. Bovendien laat “Hanna” zich ook bekijken als een boosaardige sprookjessaga (de verwijzingen naar de gebroeders Grimm zijn er niet voor niets – al liggen ze er soms wel iets te dik op) en een schizofrene puberteitsparabel. Hanna’s eerste stappen in de wijde wereld staan immers synoniem met haar lichamelijk ontwaken. Want ze mag dan wel een goed geoliede vechtmachine zijn, de ontroering van muziek of een eerste kus heeft ze nog niet meegemaakt.

Wright houdt deze factoren en de actie mooi op elkaar afgestemd en het resultaat is een film die zich op de schaal van 2011-delicatessen profileert als een onversneden aanrader. “Hanna” een instantklassieker noemen is wat teveel van het goede, want daarvoor is het misschien net niet genoeg gerijpt, is de vertolking van Bana iets te karikaturaal, de climax een tikkel te onderkoeld en zijn er toch iets teveel logica- en plotgaten. Maar laat dat u vooral niet tegenhouden om dit welhaast onopgemerkt in de zalen gedropt filmpje te ontdekken. ’t Hoeft niet elke dag blockbusterduiveltjeskermis te zijn.