Straffe verhalen leveren niet altijd straffe films op. Al zullen fans van race car ya ya’s deze Gran Turismo hoogst waarschijnlijk wel een straf kijkstuk vinden. Regisseur Neill Blomkamp brengt de gierende banden, aangebrande remmen en tuimelende versnellingspoken immers met de nodige (videospel)schwung in beeld en dat is natuurlijk net waar de doelgroep op zit te wachten.

Wie het verschil niet kent tussen een carburateur, een artisjok en een zeemvel zal waarschijnlijk minder enthousiast zijn omdat Gran Turismo op zich een weinig verrassende en vrij voorspelbaar vertelde sportunderdogfilm is die de clichés niet schuwt. Maar wel gebaseerd op een straf waar verhaal, en dat scheelt aan het eind toch de spreekwoordelijke slok en borrel.

In tegenstelling tot wat je zou vermoeden of denken doet Gran Turismo niet het ontstaan van het razend populaire racespel annex racesimulator uit de doeken. Dit is dus geen film à la Air of Tetris. Tijdens de eerste minuten krijg je te horen, te lezen en te zien dat de Japanner Kazunori Yamauchi het spel ontwierp en dat het uitgroeide tot nectarmanna voor elke zichzelf respecterende autoracespeladept. Het spel werd ontworpen voor Playstation – dat de film marketinggewijs ook mee produceert – in 1997, verkocht tot op vandaag wereldwijd zo’n 90 miljoen afgeronde exemplaren en krijgt om de zoveel jaar een update met nog meer wagens om te besturen, nog meer racecircuits om over te scheuren en nog meer opties, variabelen en levensechte foefjes om uit te proberen. Kortom: een succes.

Maar daar gaat deze Gran Turismo niet echt over. De film gaat wel over de Brit Jann Mardenborough. Als kind al verzot op snelle wagens, als tiener een kei in het spelen van GT en in 2011 – hij was toen negentien – een van de uitverkorenen die in de door Nissan opgerichte GT Academy met een echte racewagen kon gaan rijden samen met andere virtuele racers die zich met ‘de grote jongens’ konden gaan meten. En Mardenborough deed dat met verve, met als hoogtepunt het behalen van een podiumplaats op de vierentwintig uur van Le Mans in 2013.

Blomkamp – die hier meteen zijn eerste film zonder sciencefiction- of horrorelementen aflevert – vinkt narratief de voor de hand liggende blokjes af en waant zich af en toe even de erfgenaam van Tony Scott, zij het zonder diens voorliefde voor zonsondergangen. En het ware verhaal moet het ook doen met een fikse scheut fictie: het door David Harbour vertolkte personage van racer, mekanieker en trainer Jack Salter is bijvoorbeeld een voor de film gefabriceerd hersenspinsel. En ook met de tijdlijn waarop de gebeurtenissen zijn geplaatst is nogal wat gefoefeld. Wat op zich geen kritiek is, enkel vaststellingen. Mardenborough zelf wordt vertolkt door Archie Madekwe en dat waarschijnlijk in het jaar van zijn (grote) doorbraak daar hij ook nog te zien is naast Gal Gadot in de Netflixactieprent Heart of Stone en in Saltburn, Emerald Fennells opvolger van Promising Young Woman.

En daarmee zijn de duidingsletters opgebruikt voor een film die het midden houdt tussen een productplacementdatabank, een marketingflowchart en een standaard autoraceprent. Snor je vast en geef gas. Of laat het gewoon voorbij je cinefiele huis razen en don’t give a damn frankly. Alles kan, alles mag, niets moet. ’t Leven: makkelijker dan je denkt. Soms.