Als jonge vrouw je eerste filmscenario bekroond zien met een Oscar en een BAFTA en een Independent Spirit Award en nog een heleboel andere filmprijzen … het minste dat je kan zeggen is dat de titel Promising Young Woman goed gekozen is.

Niet dat de Britse Emerald Fennell aan haar proefstuk toe is. Vooral op het kleine scherm liet ze al herhaaldelijk van zich horen. Ze schreef mee aan het tweede seizoen van Fleabag en als actrice was ze een gevestigde waarde in Call The Midwife en in het derde seizoen van The Crown waar ze als Camilla Parker Bowles de oren van Charles Philip Arthur George liet flapperen. En dan schrijft ze nog kinderboeken ook. Dit maar om te zeggen dat Fennell niet voor een gat te vangen is, en dat geldt eveneens voor dit regiedebuut dat terecht vlot over de tong gaat.

Nog wel meer kruisbestuiving in de cast trouwens: Bo Burnham die hier de mannelijke hoofdrol voor zijn rekening neemt is in eerste instantie bekend als stand-upkomiek en leverde in 2018 als regisseur/scenarist het niet onaardige Eighth Grade af. Veel opkomend en eigentijds talent dus in Promising Young Woman en dat komt goed uit in een film die er geen geheim van maakt er eentje voor en van deze tijd te zijn - al is het wraakscenario dat zich ontspint eigenlijk van alle tijden.

Fennell bewandelt binnen de contouren van het vigilantegenre niet enkel begane paden. Geen Linda Blair met kruisboog hier, maar Carey Mulligan met heel wat lef en een diepduistere agenda. Mulligan leeft sinds de dood van haar beste vriendin Nina in een vacuüm: ze woont nog steeds bij haar ouders en werkt in een koffiewinkel. Terwijl ze ooit een begenadigd medische studente was. Maar daar kwam een eind aan toen Nina zelfmoord pleegde na een groepsverkrachting op een feestje aan de unief. Het feit dat Nina dronken was bleek voor velen een reden om haar klacht niet serieus te nemen, net zoals het feit dat de hoofddader van rijke komaf was. Niets nieuws onder de plotzon hier. Hoe Mulligan op het wraakpad gaat blijft in het spoilerdoosje: weet wel dat ze het spel dubbel speelt door zowel jacht te maken op de daders en medeplichtigen van destijds als op man-nen die onbeschaamd misbruik maken van (dronken) vrouwen die duidelijk aangeven geen prijs te stellen op hun avances. En voor de rest geldt het mantra: hoe minder je vooraf weet, hoe beter.

Knap aan Promising Young Woman is dat Fennell nergens duidelijk maakt welke richting ze uitgaat: je kan denken het te weten en het misschien ook zelfs gedeeltelijk raden, maar ze blijft als filmmaakster zowel de mannen als de vrouwen in het publiek een stap voor. Bovendien klikt de balans tussen in lollipopkleuren gefilmde thriller, donker drama en onwennige komedie netjes in elkaar. Zeker omdat Mulligan ook mooi jonglerend met de drie genres aan de slag gaat.

Het is (te) gemakkelijk om Promising Young Woman af te doen als #metoofilm, maar dan ga je voorbij aan het feit dat die omschrijving de vlag maar half dekt. Wie de film wil omarmen als boodschapfilm komt gedeeltelijk van een kale kermis thuis. Promising Young Woman laat zich in de eerste plaats immers bekijken als elegante cinema, en pas in de tweede plaats als pamflettaire vuist op tafel. Een film met meer dan een kleur en deur dus, deze Promising Young Woman. Die zijn hete maatschappelijke hangijzers netjes verpakt binnen vitale en suspension of disbelief aanvaardende en zelfs aai over het hoofd gevende genrecinema.