De American Sniper-storm is nog maar net gaan liggen, of hier is alweer een digitale rolprent die de mentale aftakeling van een militair centraal plaatst. Ook nu draait het om een sluipschutter die in een emotionele draaikolk zit, zij het met een wezenlijk verschil: in Good Kill is de schutter van dienst niet fysisch aanwezig in het oorlogsgebied, maar voert hij zijn schoten uit met dronetechnologie, netjes binnen handbereik in een metalen bunker in Nevada, op een boogscheut van de strip in Las Vegas. Een op zijn zachtst gezegd surreële situatie.

We zien die nieuwe soort oorlogsvoering door de ogen van Tom Egan (een goede Ethan Hawke) wiens taak het is om de drones boven de doelwitten te navigeren en de bommen te lossen. Na zijn dagtaak kan hij terug naar huis om zijn kinderen onder te stoppen en met zijn echtgenote (January Jones) van quality time te genieten. Egan zou eigenlijk liever wel ter plaatse zijn in Afghanistan. Hij voerde er een paar succesvolle missies uit als straaljagerpiloot en mist de adrenaline die daar komt bij kijken. Straaljagermissies worden echter schaarser nu de Amerikaanse regering steeds meer voor droneaanvallen kiest. Wat er zelfs voor zorgt dat de Amerikaanse air force smalend chair force wordt genoemd. Ook de kille en vaak bureaucratische manier waarop hij het bevel krijgt om vermeende terroristen – onschuldige passanten inclusief – neer te schieten en doelwitten te laten ontploffen als in een videospel haalt hem danig uit zijn hum. Waardoor zijn huwelijk zelfs in een grotere crisis zit dan toen hij wel degelijk ver van huis was.

Andrew Niccol levert met Good Kill zijn beste en meest interessante film af sinds Lord of War waarmee hij in 2005 de internationale wapenhandel een satirisch poepje liet ruiken. Een mooie revanche na de weinig overtuigende In Time en The Host. Altijd mooi om te zien als een regisseur na een paar mindere projecten terug op het goede spoor zit. Niccol neemt geen resoluut standpunt in over de manier waarop de oorlog met onbemande tuigen wordt gevoerd: zowel de voor- als tegenstanders ervan komen aan het woord. Niccol is weliswaar tegen – dat heeft zelfs een slechte verstaander door - maar hij zorgt ervoor nergens te prekerig te worden. Hij laat vooral de feiten voor zich spreken, zeker in de intens geregisseerde scènes waarin we meekijken door het oog van de dronecamera’s.

Daarnaast is Good Kill een absorberende karakterstudie van een man wiens eer en geweten een stevige deuk krijgt en daardoor verloren loopt in zijn eigen leven. Het scenario van Good Kill verrast zelden en het melodrama is zelfs nooit veraf in de scènes waarin het huwelijk van Hawke naar de afgrond glijdt. Je kan daar over zeuren, maar het was uiteraard nooit Niccols bedoeling om een sterk gefundeerd relatiedrama uit de mouw te schudden. De huwelijkscrisis is gewoon een ingrediënt van wat in de eerste plaats een sober en strak geregisseerd volwassen drama is. Over mens en onmens zijn, en dat gelinkt aan Niccols dada’s zoals robotica en moderne technologie.

Mooi is ook hoe Niccol de huizengemeenschap waarin Hawke woont in hetzelfde vogelperspectief in beeld brengt als de potentiële doelwitten in Afghanistan. Voeg alles samen en je krijgt een intelligent kabbelende brok auteurscinema waar weinig op af te dingen valt. Met nog een extra positieve vermelding voor de cast: Hawke – in zijn derde samenwerking met Andrew Niccol – maakt zich zijn personage netjes eigen, en ook Bruce Greenwood (als Hawkes bevelhebber) en Zoë Kravitz (als Hawkes nieuwe copiloot) acteren scherp en alert.