De leest: ook een filmmaker keert er blijkbaar graag naar terug. Getuige het retourtje van Guy Ritchie naar het genre dat zich gemakkelijkheidshalve laat omschrijven als Tarantino light: coologende gangsterfilms met hippe dialogen, gestileerd geweld en een serpentineplot. Ritchie zette er zichzelf mee op de kaart met de culthits Lock, Stock & 2 Smoking Barrels, Snatch en Rock ’n Rolla. Tot hij in Hollywood kans kreeg om met de grote knikkers te gaan sjoelen. En dat leverde naast een paar succesvolle opdrachtfilms ook de megaflop King Arthur: Legend Of The Sword en het onderschatte The Man From U.N.C.L.E. op.

Maar kijk, na elf jaar Hollywoodploeteren vond Ritchie de tijd rijp om nog eens een Britse low-profile gangsterprent af te leveren waarop zijn DNA heel duidelijk zichtbaar was. En daar is - gezien de hoge entertainmentswaarde van The Gentlemen - weinig tot niets mis mee. Het verschil met het familievriendelijke Aladdin kan alvast nauwelijks groter zijn.

Hoofdheer van dienst is Matthew McConnaughey als Amerikaanse gangster die in Engeland een gigantisch wietimperium uitbouwde en daarbij netjes uit de klauwen van de wet weet te blijven. De zelfverklaarde misdaadkoning droomt van een rustige middeljonge en oude dag en wil zijn bedrijf van de hand doen voor 400 miljoen. Die transactie is het startschot van een heuse bendeoorlog, want er zijn genoeg partijen te vinden die een graantje willen meepikken van die deal of die de deal simpelweg willen saboteren.

Opvallend is dat Ritchie de bloeduitstortingen in The Gentlemen vooral suggereert: het meeste geweld wordt immers offscreen getoond. Net daardoor komt de komische ondertoon meer op het voorplan. Samen met een staccatovuur aan potentieel offensief taalgebruik, uiteraard. Voor een verhaal dat zich grotendeels ontspint als dialoog tussen twee personages en dat flashbacks mengt in de narratie, houdt Ritchie de plot opvallend duidelijk en rechtlijnig. En iedereen in de cast krijgt zijn kans om zijn typetje te laten resoneren.

Komen met het meest gein uit de hoek: Hugh Grant die als sleazy Cockney-privédetective met een verborgen agenda in een vlotte trek zijn romcomverleden van de baan duwt, en Colin Farrell die zich duchtig amuseert als bokspromotor die willens nillens het misdadige pad moet bewandelen. Grote cinema is dit niet, ongecompliceerd vertier des te meer. En net zo afgewogen fout als toegestaan is in deze politiek correcte tijden. Parbleu.