One, two, three, let's slash. Niet nadenken over het hoe en waarom bij dit filmpje dat moet doorgaan als een krachtmeting tussen twee horroriconen uit de jaren tachtig. Niet dat we dachten dat u dit van plan was, natuurlijk. Dit is enkel maar een bakje troost voor al die slasherfans die het betreuren dat Freddy Krueger officieel dood is sinds 1994 en Jason Voorhees als een moedeloze grap van scenaristen met writer's block al lang dood moest geweest zijn. Oh ja, da's waar ook, Jason is onsterfelijk. Over pech gesproken. Reeds in 1987 wilden de studiobonzen van New Line Cinema een film maken waarin hun Nightmare On Elm Street-boegbeeld het opnam tegen de snoodaard met het hockeymasker uit de Friday The 13th-sequels, maar de deal raakte nooit rond. De rechten van Friday The 13th lagen toen nog toe bij Paramount en die waren er schijnbaar niet zo happig op om een huwelijk aan te gaan met een andere horrorfranchise. In 1993 had New Line die rechten wel bemachtigd, en bij wijze van grap liet de studio tijdens de laatste scéne van de draak Jason Goes To Hell : The Final Friday de messenhandschoen van Freddy even figureren in wat voor hen de eerste Friday the 13th film was. Ruim tien jaar lang deed New Line niets met de franchise, tot ze vorig jaar Jason de ruimte inschoten. Jason X (van Friday The 13th is geen sprake meer) werd een flop in de bios, maar schoot wel in de roos op video en dvd. En het bleek een passende opwarmer voor dit project dat al zo lang in de maak was (en dat oorspronkelijk het regiedebuut van make up wizard Rob Bottin moest worden). De strijd tussen beide dode ondode psychopaten kwam er uiteindelijk zonder Bottin, en de Amerikaanse tieners stormden massaal op de twee gedrochten af. Resultaat : een box-office van 82 miljoen, een opbrengst die heel wat kwaliteitsfilms niet halen. Zelfs Tarantino's Kill Bill zal in de US genoegen moeten nemen met een 'schamele' 70 miljoen.

Uiteraard is Robert Englund van de partij, want zonder hem maakt een Elm Street-film geen kans op slagen. Jason Voorhees lijkt achter zijn hockeymasker minder acteurgebonden, maar dat is slechts schijn. De die hard fans van Jason stonden op hun achterste poten toen bekend werd dat hun favoriete Jason, Kane Hodder, niet in deze film mocht aantreden. Regisseur Ronny Yu gaf immers de voorkeur aan stuntman Ken Kirzinger, ondermeer omdat Kirzinger meer sympathie kon leggen in zijn ogen dan Hodder (!), al had het ook wat te maken met de lichaamsbouw. Kirzinger was meer aan Englund gewaagd dan Hodder.  Who cares, zoals dat in het Engels mooi wordt verwoord…

Even dacht ik (in een vlaag van hoopvolle verbijstering) dat er best wel wat lol zou te beleven zijn aan dit filmpje. Een paar betrouwbare horrorsites op het web (die ik na deze film toch ook met wat meer argusogen zal bekijken) waren vrij lovend en regisseur Ronny Yu maakte met Bride Of Chucky een film die meer te bieden had dan de drie Child's Play-films die er aan vooraf gingen. Maar helaas, de strijd tussen Freddy en Jason is een mager beestje. De schuldige ? De scenaristen natuurlijk. De tieners zijn andermaal oliedom, en dat procédé kennen we intussen al, dank u wel. Al krijgt het casting agency wel een verdiende pluim, daar zij er in slaagden alle tienermeisjes (Kelly Rowland uitgezonderd) te casten op basis van borstomtrek. Dit geheel ter zijde, natuurlijk. Feit is dat al die onzin eens te meer zonder relativerende pastiche-knipoog wordt opgediend. We krijgen de zoveelste uitwisselbare bende bimbo's en schlemielen, opgezadeld met dialogen die nog niet eens het hilariteitsgehalte van George W. Bush's tekstschrijvers evenaren. En dan die poging om het allemaal wat gewichtig te maken… jongens toch. De scenaristen lopen zichzelf te pletter met hun nonsens, en telkens ze geen uitweg meer zien laten ze ofwel Jason ofwel Freddy opdraven. Ja, zo kunnen we het ook… De aanzet tot de krachtmeting is op zich nog 'te doen'. Kindermoordenaar Freddy Krueger is het beu dat de bewoners van Elm Street en omstreken niet meer aan hem denken. Uit het oog, uit de geest en als de mensen niet langer bang zijn van hem, kan hij ook niet in hun dromen komen spoken om hen naar de eeuwige jachtvelden te sturen (zie de Nightmare On Elm Street reeks). Totdat hij op een dag een geniaal idee krijgt en in het diepste van de hel op Jason Voorhees stuit. De niet dood te krijgen maniak die zich wreekt op alles wat jong, debiel en wulps is nadat een paar jonge kampleiders in konijnenpositie hem niet zagen verdrinken in Crystal Lake. En die met zijn machete ook de nagedachtenis aan zijn moeder zaliger in ere houdt (zie de Friday The 13th-reeks). Freddy reanimeert Jason, stuurt hem naar Elm Street en hoopt dat hij mee kan profiteren van de dood en vernieling die Jason er zaait. Maar alles verloopt anders dan gepland : de tieners zetten het eerder op een lopen voor Jason dan voor Freddy. Waardoor Freddy zichzelf genoodzaakt ziet om Jason een kopje kleiner te maken, zodat hij terug de überslasher wordt… Nogmaals, met een min of meer ervaren gids aan het roer kon dit wat worden, maar het overgrote deel van de speelduur is helaas gewijd aan het tienergebroed dat zich een weg moet banen door een onontwarbaar kluwen van onuitgewerkte ideeën, plotgaten (ja, zelfs in een onbeig filmpje als dit letten we daar op) en platgespoten clichés (inclusief de obligate psychiatrische instelling). Wanneer het (niet zo slecht gefilmde) eindgevecht dan uit de startblokken schiet is het allemaal al veel te laat en ben je als toeschouwer enkel maar blij dat de aftiteling eindelijk in zicht komt. Maar vooruit toch nog een sterretje : voor de borsten, voor de acceptabel goede gore en make-up effecten en omdat we (ondanks alles) toch al veel slechter in het genre hebben gezien. En ook omdat Filmfreak geen nul sterren toekent, natuurlijk.