Een jaar vooraleer regisseur Richard C. Sarafian de seventiesklassieker Vanishing Point de vrije loop liet, draaide hij in Engeland deze vreemde thriller die het midden houdt tussen Alfred Hitchcock en John Le Carré. Dat laatste vooral omdat de film gebaseerd is op de in 1965 verschenen roman A Fragment Of Fear van John Bingham. En net als Le Carré was Bingham ooit een bonafide M5-spion.

De paranoia vloeit rijkelijk in dit verhaal waarbij David Hemmings – in een rol waarvoor ook Peter O’Toole op een bepaald moment was aangekondigd – op zoek gaat naar de moordenaar van zijn tante die dood wordt aangetroffen tijdens een excursie in Pompeï. Hemmings is een voormalige drugsverslaafde die een boek over zijn afkicken heeft geschreven en geïntrigeerd raakt door de dood van zijn tante die blijkbaar deel uitmaakte van een organisatie die voormalige misdadigers terug op het rechte pad probeerde te brengen. Het duurt dan ook niet lang vooraleer Hemmings speelbal is in een bizar complot, al bestaat de kans dat het ook allemaal – zoals dat heet – tussen zijn oren zit. Want Hemmings ziet en hoort dingen die niet echt te verklaren zijn en ziet zich genoodzaakt om naast de waarheid te achterhalen ook zijn eigen gezond verstand te vrijwaren terwijl hij steeds dieper door mysterieuze wateren moet waden.

Als een thriller staat of valt met de ontknoping dan ligt Fragment Of Fear aan het eind voluit op de grond: het slotakkoord is warrig en houdt te weinig steek om als deugddoende afsluiter dienst te doen. Wat meteen de kracht van de volledige film een knauw heeft. Al weet het psychedelicabad waar Sarafian zijn film in onderdompelt aanvankelijk zeker te intrigeren. Haalt wel met vlag en wimpel de eindstreep: de wilde en tegendraadse fluitjazzscore van Johnny Harris die ook uitstekend dienst zou kunnen doen om een Italiaanse poliziottesco een opwindende onderlaag mee te geven.