Een remake in de exacte betekenis van het woord, deze Footloose, die als twee druppels water lijkt op het origineel uit 1984. Aan het gegeven is nagenoeg geen spat veranderd (een paar pogingen om het allemaal wat melodramatischer te maken niet te na gesproken), de personages hebben dezelfde namen, sommige shots zijn identiek aan die van Herbert Ross (zelfs de confetti tijdens de finale oogt krek hetzelfde) en alle songs die destijds het mooie weer maakten in de hitparade zijn opnieuw van de partij, sommige zelfs in de originele uitvoering. Vlak de oortjeskoptelefoons weg en het lijkt alsof de jaren tachtig nooit zijn weggeweest.

De vraag die rijst is of de huidige generatie met American Idol en Step Up opgegroeide tieners een boodschap heeft aan deze 2.0 versie van het naïeve Footloose. Zeker omdat het origineel niet meteen een topper was, maar vooral in het collectief geheugen is blijven hangen door de energieke vertolking van een jonge Kevin Bacon, wat mooi in beeld gebracht voetenwerk en het door Kenny Loggins vertolkte titelnummer.

Bomont, een boerengat ergens in de Amerikaanse bijbelgordel. Nadat een groep jongeren, inclusief Bobby, de zoon van predikant Moore (Dennis Quaid), omkomt bij een auto-ongeval na een fuif, keuren de notabelen een nieuwe wet goed waardoor het verboden is om nog te dansen, naar luide muziek te luisteren of in het openbaar te drinken. Niet naar de zin van de jongeren die heel stiekem clandestien aan het feesten slaan, maar wel steeds op hun hoede moeten zijn voor de lange arm der wet. Drie jaar na het dodelijk ongeval en de nieuwe wet arriveert Ren McCormack (Kenny Wormald) in Bomont. Hij groeide met zijn moeder op in Boston, en komt na de dood van zijn moeder (ze stierf aan kanker) bij zijn tante en oom wonen. Uiteraard valt de jonge rebellerende spetter onmiddellijk in de smaak bij de jeugd van Bomont, vooral bij Ariel (Julianne Hough, een danseres/zangeres die in Amerika twee maal Dancing With The Stars won), de dochter van predikant Moore. Ren krijgt het hoe langer hoe moeilijker met de strikte regels in Bomont en begint een petitie en actie om de lokale ban op jeugdig plezier op te heffen.

Positief alvast is dat de nieuwe (en relatief onbekende) cast het er aardig vanaf brengt: Kenny Wormald, Julianne Hough en Miles Teller (die zich de rol toeëigent die in ’84 door Christopher Penn werd vertolkt en eerder te zien was als de chauffeur die het zoontje van Nicole Kidman en Aaron Eckhart zoontje doodreed in Rabbit Hole) hebben de juiste uitstraling als beschaafd rebellerende jongeren en ook Dennis Quaid is een waardig substituut voor John Lithgow als tienerbezwerende predikant.

Regisseur Craig Brewer (Black Snake Moan, Hustle and Flow) speelt misschien iets teveel op veilig door het origineel nauwgezet te kopiëren, maar zijn eerbiedwaardige aanpak zorgt er wel voor dat wie destijds als tiener uit de bol ging bij Footloose misschien ook nu al dan niet stiekem voor de spiegel zijn zondagsschoenen zal uitkicken. Zeker omdat het resultaat net als het origineel een aimabel, zij het uiteindelijk iets te vrijblijvend tussendoortje is. En zowaar bijna een anachronisme in deze Judd Apatow-tijden. Seth Rogen en co worden hier alvast niet gemist.