Koopjes in het Marvel Cinematic Universe: in een klap krijg je tien nieuwe superhelden toegeworpen. Al zijn het eigenlijk geen superhelden, eerder (half)goden die al zo’n zevenduizend jaar in het geheim op onze aardbol leven. Deze Eternals - want dat is hun groepsnaam - werden hier geplaatst door de Celestials, ruimtegoden die energie en vaste materie kunnen manipuleren.

Even tussendoor en interessant voor wie dat interessant vindt: de Eternals zagen het levenslicht in de Marvelstrips in 1976 met Jack Kirby als geestelijke vader, zijn tijdslijnsgewijs ouder dan de Asgardians en kwamen al even aan bod in het MCU in de twee Guardians Of The Galaxy-films. Voilà en ziezo.

De aan de Celestialtouwtjes trekkende en god-de-vader spelende veldmaarschalk is ene Arishem, wiens taak het is om te beslissen of planeten blijven bestaan of goed zijn voor de schroothoop. De reden waarom de Eternals destijds naar de aarde kwamen: ervoor zorgen dat de humanoïde hondachtigen Deviants de mensen niet met huid en haar verslonden. Na deze taak tot een goed einde te hebben gebracht, mogen de Eternals zich van Arishem op aarde vestigen, op voorwaarde dat ze niet ingrijpen bij conflicten tussen de aardbewoners. En dat gaat goed of slecht - afhankelijk van hoe je het bekijkt - tot wanneer er anno onze tijd terug Deviants op aarde verschijnen en de tien Eternals zich genoodzaakt zien om zich te herenigen teneinde de mensheid van een gewisse ondergang te redden. Dat is de theorie, in de praktijk blijkt Arishem een verborgen agenda te hebben die zich uitstrekt van Tokio tot Glasgow en daarbij ook de noordpool- en zuidpoolcirkel passeert.

Eternals mag dan wel een nieuwe start propageren, toch slaat de zesentwintigste MCU-titel zijn haken in de vorige fases. Zo vallen er duidelijke referenties te rapen naar de Avengers en naar de fratsen van Thanos in Endgame. Logische continuïteit dus. Jammer dat er geen echt nieuwe paden worden ingeslagen. Het vers blik personages moet de wereld zien te redden in een scenario dat heel nauwgezet de Marvelblauwdruk volgt. Met als resultaat dat Eternals nauwelijks verwondering opwekt. De verschillende etappes van de reünietocht weten nog enigszins te entertainen, maar versmachten ei zo na onder de filosofische laag die het dilemma van de Eternals voedt. Of zou moeten voeden.

Castgewijs valt te vermelden dat lokvogel Angelina Jolie zich als godin van de jacht Thena tevreden stelt met een bezadigde bijrol. De echte hoofdrollen zijn voor Gemma Chan en Richard Madden als Sersi en Ikaris die al ettelijke eeuwen verliefd zijn op elkaar maar uiteindelijk lijnrecht tegenover elkaar komen te staan in hun queeste om de aarde te redden/te vernietigen.

Eternals verspeelt het meeste krediet in het tweede deel, zeker omdat de slotconfrontatie te lang duurt en de herhalingshamer te veel uithaalt. En het is niet die van Thor. Bovendien lijkt het dan ook nog eens allemaal een open aanzet voor een sequel en mid- en postgeneriekintroducties van nog meer nieuwe MCU-leden. Of hoe een film die iets nieuws wil brengen eigenlijk krek hetzelfde brengt als het gros van de andere MCU-ensemblefilms en daardoor niet aan metaalmoeheid kan ontsnappen. En de openlijke politieke correctheid van Eternals zorgt ook niet voor vernieuwing, eerder voor gratis ruchtbaarheid.

Regisseur van dienst is trouwens Oscarwinnares Chloe Nomadland Zhao die er geen graten inzag om te verkondigen dat ze zich aangetrokken voelde tot de puurheid en kwetsbaarheid van de genuanceerde en getormenteerde personages. Al neemt dat niet weg dat deze film evengoed kon geregisseerd zijn door Jip, Janneke, Calimero of Ome Joop.