Ik heb geen flauw idee wat u zou doen indien er, hetzij in uw achtertuintje, hetzij in een doorroeste koffer op uw zolder, een holbewoner uit lang vervlogen tijden zou opduiken.  Eerlijk gezegd interesseren die plannen me maar bitter weinig, om niet te zeggen helemaal niets, maar een betere openingszin heb niet zo direct gevonden, vandaar...

Persoonlijk weet ik ook niet precies wat ik zou aanvangen met een dergelijke dwaze speling van moeder natuur, doch waarschijnlijk zou het oertijd-wezen als eindejaarssuprise eindigen, en (uiteraard voorzien van de nodige rollen ondoorschijnend, vochtwerend inpakpapier) dienst doen ter vervanging van de klassieke plastic honde drol of de nog afgezaagdere aantrekkelijke feestchocolaatjes waarvan de binnenkant met mosterd is ingesmeerd.

Maar omdat het redelijke idioot klinkt om op de 75e kebgtegraad van de zomer reeds vooruit te blikken naar de cadeautjesmaand, hou je met dit inleidend gezwets dan ook maar beter geen rekening. Als je echt wil weten wat de opties zijn voor een Neandertaler als je hem dan toch niet wil bewaren, dan kan de 'California Man'-handleiding van George Zaloom, Shawn Schepps (scenaristen) en Les Mayfield (regie) je misschien wat wijzer maken.

In hun verhaaltje vinden twee Califronische highschoolkids Dave en Stoney (Sean Astin en Pauly Shore), deze laatste is een VJ op de Amerikaanse MTV) een dergelijk specimen, ingevroren in een gigantische ijsklomp.  Eens ontdooit blijkt het ding, in een vlaag van geestelijke verlichting Link gedoopt, zich perfect thuis te voelen in de hippe jaren 90.  Na een ontluisbeurt en voorzien van korte broek, skateboard, zonnebril en een infantiele blik begint hij aan zijn veroveringstocht van het stadje Encino in het algemeenen van de vrouwelijke bevolking daarvan in het bijzonder.

Waar dit alles moet naar leiden is niet duidelijk, vandaar dat Mayfield & co. de film dan maar abrupt afbreken wanneer de inspiratie is opgedroogd.  Echt verrassen doet het eindresultaat bijgevolg zeker niet, maar in het genre 'verdraagbare nonsens' valt California Man best mee.  Er kan al eens onbeschaamd luidop gelachen worden, en de eigentijdse soundtrack waarop o.a. Queen en Right Said Fred verenigd staan loodst de prent door zijn zwakkere momenten heen.  Kortom, California Man is al bij al minder idioot dan ik dacht na het zien van de trailer, an daar ben ik (in dit geval) al dik tevreden mee.  Wat niet zal kunnen gezegd worden van de hopen mosterdchocola die ik binnen een paar maanden (bij gebrek aan beter) andermaal zal te slikken krijgen.