Een film die algemeen wordt beschouwd als een onofficiële voorloper van de Edgar Allan Poe-cyclus die Vincent Price in de jaren zestig met Roger Corman zou draaien … bring it on.

Niet de enige filmische verdienste van Dragonwyck trouwens: het is ook het regiedebuut van Joseph L. Mankiewicz nadat die al zo’n 17 jaar aan de slag was als scenarist. Oorspronkelijk zou Ernst Lubitsch deze verfilming van Anya Setons in 1944 verschenen roman op zich nemen, maar omdat hij zwaar ziek was beperkte hij zich tot de rol van producent. Voor Mankiewicz een extra reden om de regie over te nemen, daar hij een grote fan was van Lubitsch. Helaas waren er nogal wat creatieve meningsverschillen waardoor het tussen de twee niet bleek te boteren. Uiteindelijk vroeg Lubitsch zelfs aan studiohoofd Darryl F. Zanuck om zijn naam van de generiek te halen.

In het aan Rebecca schatplichtige Dragonwyck draait alles rond een landgoed aan de Hudsonrivier in New York. En dat zelfs in een historisch correcte setting. Dat gebied werd anno 1844 geleid door van Nederlandse afkomst zijnde grootgrondbezitters die in weelde leefden en hun gronden verpachtten aan malcontente boeren. Een van die rijkeluizen is Nicholas Van Ryn die zijn uit Connecticut afwezig zijnde nichtje Miranda (Gene Tierney) sommeert om bij hem te komen verblijven. Dat doet Van Ryn niet zomaar, getuige zijn knoert van een verborgen agenda.

Dragonwyck is een gotisch thrillerdrama met horrortoetsen, en het zijn die toetsen die er samen met de setting voor zorgen dat de film in zijn totaliteit en Price in het bijzonder hier een hoog Poe-gehalte bereiken. Het was voor Price meteen zijn vierde samenwerking met Tierney. Hij kreeg de rol trouwens pas als ‘derde keus’: Gregory Peck was oorspronkelijk gecast maar verliet het project toen bleek dat Lubitsch niet zou regisseren en opvolger Laird Cregar stierf kort voor de geplande aanvang van de opnames. En de rest is – zoals dat heet – filmgeschiedenis.