Heeft de zevende kunst behoefte aan een remake van Death Wish? Kort en bondig, nope. En daar zijn veel redenen voor. De meest logische is uiteraard de overdaad aan Death Wish-spinoffs die het levenslicht zagen sinds de release van die vermaledijde klassieker uit 1974 waarmee Charles Bronson het tweede deel van zijn carrière uit de startblokken deed schieten. De avonturen van wreker Paul Kersey werden vervolgens netjes opgepikt door de jolige jongens van Cannon, die het vigilantegegeven in hun eighties-exploitationuitstalraam plaatsten en het vervolgens richting bazooka- en vlammenwerperpantheon stuurden. En daar horen die fout-reactionaire wraakfilms eigenlijk ook thuis. Goede films levert het niet op, maar er kan al meestal al eens gelachen worden bij dat bewust fout gedonder. Wat maakt dat grotepublieksfilms genre The Brave One en An Eye for an Eye eigenlijk een stuk ranziger zijn in het verkondigen van hun ‘neem het recht in eigen handen’-boodschap dan de duidelijk over de top gaande 'Exterminators' en co.

De elfhonderdduizend onofficiële interpretaties die Death Wish dusver heeft gehad, maakt dat deze ‘echte’ remake niet alleen vijgen, maar ook dadels na Pasen zijn. Toch voelden ze zich bij MGM geroepen om Paul Kersey nog eens vanonder het stof te halen. Gezien in het rechtse klimaat van de weledele heer Trump kan je dat als een ‘maatschappelijke noodzaak annex vingerwijzing’ beschouwen. Al geef je dan toch teveel diepte aan een film die geen enkele relevantie biedt, maar vooral centen wil binnenrijven door de zweem van controverse uit te buiten dat het gegeven van brave burgers op het wrekerspad oproept. Een boodschap- of tijdsgeestfilm is deze opgewarmde oude kost niet.

De eerste geruchten over een remake staken ongeveer tien jaar geleden de kop op. Toen liet Sylvester Stallone optekenen dat hij geïnteresseerd was om een nieuwe versie van Death Wish te produceren, maar dat project leek uiteindelijk meer een ‘dead wish’. Vervolgens kwam Joe Carnahan aan boord als regisseur, maar die verliet het schip wegens ‘creatieve meningsverschillen’, al werd zijn script wel behouden. Carnahan werd vervangen door het Israelische regisseursduo Aharon Keshales en Navot Papushado, die de job kregen door de aanwezigheid van de gore horrorprent Big Bad Wolves op hun cv. En Bruce Wilis werd bereid gevonden de hoofdrol te vertolken. Nadat Keshales en Papushado geen eigen draai aan het goedgekeurde scenario mochten geven, zwaaiden die prompt salut en de kost. Uiteindelijk toonde Eli Roth zich bereid om de film te regisseren.

En dit is waar het interessant zou moeten worden. Roth is immers niet vies van controverses en dweept open en bloot met grindhouse en exploitatiecinema. Nadat hij eerder al martelporno en kannibalenhorror draaide leek hij op de een of andere manier de juiste man op de juiste plaats. Maar wat doet hij? Een banale actiefilm afleveren die zelfs tevergeefs probeert om een thrillerbocht te maken. Waardoor het enige noemenswaardige splattereffect dat hij etaleert nauwelijks weet te resoneren. Wat van Death Wish helemaal een compleet overbodige film maakt. Een die in ultra-rechtse tijden zelfs ‘braaf’ is: in het origineel werden Kerseys vrouw en dochter respectievelijk vermoord en zwaar toegetakeld door drie punks die duidelijk maakten dat het just for fun was, in deze nieuwe versie vloeit alles voort uit een mislukte roofoverval.

Death Wish is niet alleen een slag in het water omdat hij hypocriet belangrijk pretendeert te zijn, maar is dat ironisch genoeg vooral omdat hij vuiligheid inruilt voor veiligheid. Het mocht dus allemaal wat meer over de top, iets wat Antoine Fuqua en Denzel Washington beter begrepen in het min of meer gelijkaardige en inmiddels reeds gesequelde The Equalizer. Met deze slaafse kopie van wat oude wijn in nieuwe zakken zet Roth vooral de overbodigheid van het vigilantegenre en zijn eigen bijdrage daaraan extra in de kijker.