Bekend als gerespecteerde ‘karakterkop’ in tal van Vlaamse films en series, maar hij is ook scenarist, rapper en regisseur: Jeroen Perceval voelt zich op meer dan één markt thuis. Wat zich filmisch al wat liet voelen met zijn door Robin Pront verfilmde scenario van D’Ardennen.

Op basis van zijn langspeeldebuut Dealer is er nu ook een potentiële markt in Hollywood bijgekomen, want Perceval werd na de première op het filmfestival van Austin gecontacteerd door twee enthousiaste Amerikaanse managementagentschappen. Hoeft dat te verwonderen? Niet echt. Dealer is heel commerciële cinema en daardoor ook erg Amerikaans van insteek. En het bevat genoeg Europees lef om verboden dingen te tonen die er in Amerikaanse equivalenten gemakkelijk kunnen worden uitgefilterd. Want zo gaat dat dan.

Het harde en het verbodene komen uit Percevals eigen leven: drugs en alcohol waren de reden dat hij op zijn veertiende al in een afkickcentrum zat. Persoonlijke demonen die de volledig afgekickte Perceval een plaats wil geven in Dealer. Samen met nog een paar andere te geselen katten waarschijnlijk: als zoon van de internationaal gerenommeerde theaterregisseur Luk Perceval kent hij ook de cultuurwereld van binnen en buiten. Of de groteske manier waarop die biotoop hier wordt voorgesteld bewust over de top is of eerder een zwaar sarcastische uithaal ernaar kan voer zijn voor speculatie.

Kan, want om het allemaal een plaats te geven moet je nogal wat noten kraken in Dealer, een schreeuwerige vuist op de tafel-film waarin het drugs- en theatermilieu dienst doen als helse equivalenten van Sodom en Gomorrah. Met als verbindende sater de veertienjarige drugsdealer Johnny – een debuterende Sverre Rous. Zijn vader heeft hij nooit gekend, hij verblijft in een opvangtehuis voor jongeren en hij mag in het weekend zijn aan een bipolaire stoornis lijdende moeder (Veerle Baetens) opzoeken. Tijdens een drugsronde komt Johnny in contact met een acteur (Ben Segers) die zich over de straatknaap ontfermt en de taak van ersatzvader op zich neemt.

Schijnt achter de wolken de zon voor de kleine boef? Niet echt, daar Perceval niet met een gekalibreerde Fagin-Oliver Twist-Brownlow dynamiek voor de dag komt. Uiteraard moet je in een film die zich in het drugsmilieu afspeelt niet op zoek gaan naar een pusher in gesuikerde zoethouders, maar hier slaat de slinger door een gebrek aan nuance naar de verkeerde kant door. Wat het moeilijk maakt om in de relatie tussen Segers en Rous te geloven, en net die behoort de menselijke spil te zijn die Dealer narratief moet samenhouden. Ook de vertolking van Bart Hollanders brengt weinig soelaas: die mag zonder schroom comic relief toevoegen als Tarantino-eske opperdrugdealer, wat eigenlijk alleen maar de inconsistenties aanscherpt omdat er voor zijn zwartkomische entendres net als voor Segers’ uitvergrote karikaturale uitzichtloosheid weinig emotioneel onderbouwd tegengewicht te rapen valt.

Dealer is een te bewust opzichtige film zonder ademruimte of -pauze. Eigentijds tot op het bot, maar zonder een echt goede reden om onder de huid van de personages te willen kruipen. Of hoe de kans groot is dat het vooral fans van stomende neonlichten en dampende knalbeats zullen zijn die Dealer bewieroken. Voor sterk onderbouwde en resonerende dramatische cinema richt je de verrekijker best naar andere horizonten. Dealer zwelgt in zoveel obligaat getormenteerde clichés dat het er uiteindelijk ook in verzuipt. En die wolk waarachter de zon kan schijnen gaat mee de dieperik in.

Gezien op Film Fest Gent.