Waar de Franse cineast Jacques Audiard in het verleden hoofdzakelijk een arthousepubliek bereikte met zijn gelaagde en alles behalve rechtlijnige noodlotsdrama’s (“Sur Mes Lèvres”, “De Battre Mon Coeur S’est Arrêté”, “Un Prophéte”), mag hij ditmaal voor een groter publiek spelen. Niet dat hij water bij de wijn heeft gedaan en met een rechtlijnige crowdpleaser voor de dag is gekomen. Neen, de reden dat heel wat Audiard-novices in ons land naar “De Rouille Et d’Os” afzakken heeft natuurlijk alles te maken met Matthias Schoenaerts, onze nationale acteertrots waarvan bijna iedereen de naam vlekkeloos kan uitspreken.

Schoenaerts staat na “Rundskop” aan de start van een internationale carrière en die doorbraak is op zijn zachtst gezegd een mediahype. Zeker omdat “De Rouille Et d’Os” zijn wereldpremière beleefde in Cannes en Schoenaerts er in de running was voor een prijs voor beste acteur. Die prijs ging uiteindelijk naar Mads Mikkelsen voor zijn rol in Thomas Vinterbergs “Jagten” (“The Hunt”), maar de gratis publiciteit die Schoenaerts kreeg in Cannes legde hem en “De Rouille Et d’Os” alvast geen windeieren.

Blijft de vraag of Audiards nieuwste kitsch is die kunst wordt of gewoon kitsch blijft. De jury is er nog niet uit. Audiards meest recente worp is op zich immers niets meer dan een simpel liefdesverhaaltje tussen twee dolende zielen (op kamertemperatuur gebracht met een fikse Dardenne-scheut), maar wil tegelijkertijd een meer substantiële bezinning zijn over het leven en het op de loer liggend noodlot. Daarbij gaat Audiard naar goede gewoonte op gepaste tijden in stilistische overdrive, al laat hij ditmaal gelukkig de scheermesjes thuis (wie “Un Prophéte” zag weet hiermee genoeg). Die symbiose tussen twee uitersten maakt van “De Rouille Et d’Os” geen makkelijke of rechtlijnige film. Soms is duidelijk voelbaar dat Audiard zijn best moet doen om twee losstaande verhalen (hij puurde inspiratie uit de bundel “Rust And Bone” van de Canadese acteur Craig Davidson) met elkaar te verbinden.

Het eerste is dat van de gescheiden vader Ali (Schoenaerts die qua postuur verder borduurt op zijn “Rundskop”-succes) die met zijn vijfjarig zoontje bij zijn zus in Zuid-Frankrijk neerstrijkt en er als een vaak in zijn eigen wereld gekeerde brok graniet zijn leven probeert te slijten door voor grof geld deel te nemen aan illegale achterbuurtgevechten. Ali is duidelijk op zoek naar richting in zijn leven: het ene moment wil hij voor zijn zoon door het vuur gaan, op het andere moment lijkt de jongen een blok aan zijn been. Het andere verhaal is dat van orkatrainster Stéphanie (een genuanceerde en sterke Marion Cotillard). Zij leert Ali kennen in een discotheek waar hij bijklust als buitenwipper, maar hun wegen gaan uit elkaar. Tot wanneer ze beide benen verliest tijdens een tragisch ongeval en ze het moelijk heeft haar leven terug op de rails te krijgen tijdens en na haar revalidatie. Ze zoekt terug contact op met Ali, en het is de interactie tussen beiden die “De Rouille Et D’Os” zijn echte ruggengraat bezorgt.

Audiards nieuwste werkstuk kan niet om een paar inzinkingen heen: wie Ali en Stéphanie altijd en overal wil vatten en in deze film een rechtlijnige weepie probeert te zien, komt van een kale belevingskermis thuis. Naar Audiard-normen is de relatie tussen beide personages zelfs ontzettend tam en flirt het op geregelde tijden angstvallig met de grens der voorspelbare banaliteiten. Wie zich laat meedrijven op de meer genuanceerde onderstroom waarmee Audiard de plot en personages stuwt, heeft meer kans om het eindresultaat liefdevol te omarmen en door de schijnbare oppervlakkigheid heen te kijken. Dat “De Rouille Et D’Os” een paar ijzersterke scènes telt, valt immers niet te loochenen. U hoeft niet bang te zijn ze te missen trouwens, daar het nagenoeg onmogelijk is om er naast of over te kijken. Evenzeer liefdevol: een alles behalve rechtlijnige soundtrack met o.a. Bon Iver, de intussen echt wel grijsgedraaide Lykke Li, Springsteens “State Strooper” in Trentemoller-remix en de nieuwe publiekslievelingen Django Django als ultieme hekkensluiter.