Das Weisse Band

Zeer goed
Das Weisse Band
2009
21/10/2009
langspeelfilm
145 minuten
drama

verdeler

Cinéart Cinéart

acteur/actrice (15)

Ulrich Tukur →  De Baron
Christian Friedel →  De leraar
Johanna Busse →  Margarete
Leonie Benesch →  Eva
Ursina Lardi →  De Barones
Brughart Klaussner →  De Pastoor
Steffi Kühnert →  Vrouw v/d Pastoor
Leonard Proxauf →  Martin
Maria-Victoria Dragus →  Klara
Levin Henning →  Adolf
Yuma Amecke
Josef Bierbichler
Rainer Bock
Susanne Lothar
Branko Samarvoski

regisseur (1)

Michael Haneke
Das Weisse Band

We hebben het ook maar van horen zeggen, maar volgens ons is het allesbehalve een kwakkel… dat elk zichzelf respecterend psychiatrisch centrum een kamer op overschot heeft: ingericht voor argeloze cinefielen die betrapt worden op lachen tijdens een Michael Haneke-film. Die kamers worden uitsluitend gefrequenteerd door stofvlokken, kruisspinnen en oude motten: de films van de Oostenrijkse cineast zijn immers zo grauw, confronterend en kil dat geen enkel mens er maar aan durft denken de mondhoeken in een glimlach te plooien. Het is niet anders bij “Das Weisse Band”, dat wel eens Hanekes grootste commerciële succes zou kunnen worden: de film kreeg in mei de Gouden Palm in Cannes, en zoiets is bijna altijd goed voor extra wachtenden aan de kassa.

Dat Haneke steevast meer vragen oproept dan pasklare antwoorden biedt, weet iedereen die vertrouwd is met zijn oeuvre. Voorbeelden genoeg van handelingen die niet zonneklaar worden geduid, maar net daarom des te schokkender zijn. In “Benny’s Video” filmt een tiener hoe hij een meisje vermoordt, waarop hij later ook nog verraadt dat zijn ouders de moord probeerden te verdoezelen

Das Weisse Band
in “The Seventh Continent” toont hij hoe een familie die levensmoe is heel secuur al hun bezittingen vernietigt (het geld wordt doorgespoeld in de wc) om vervolgens zelfmoord te plegen
in “Funny Games” moorden twee jongeren een familie uit na een gruwelijk kat-en-muisspel
Das Weisse Band
in “Code Inconnu” krijgt egocentrisme in een afgestompte maatschappij een schop tegen de schenen
Alex De Rouck

Haneke laat de weltschmerz in de moderne grootstad voor wat die is, en verlegt zijn werkterrein naar Eichwald, een Duits protestants boerendorp anno 1913, net voor de natie zich in twee wereldoorlogen stort. Het is een dorp zoals die er nu niet meer zijn: alle dorpsbewoners werken schijnbaar voor de baron, die zich onofficieel als leider van de gemeenschap opwerpt. Er is een rentmeester, een dominee die alles hoort en ziet, een dokter die voor het volledige dorp zorgt, een leraar die alle kinderen kent… aan autoriteit en hiërarchie geen gebrek. En dan gaat het plots mis. Wanneer de dokter met zijn paard op een niet zo heilige dag naar huis komt gereden, struikelt het dier over een onzichtbare metalen draad die tussen twee bomen is gespannen. De gemeenschap is nog maar amper bekomen van deze laffe daad, of een boerin komt om het leven bij een bizar ongeval. Het kind van de baron verdwijnt en wordt even later mishandeld teruggevonden. Een schuur vat vuur. Algauw heerst het wantrouwen in het dorp. De leraar (die niet echt deel uitmaakt van de gemeenschap, daar hij als buitenstaander in een ander dorp is opgegroeid) begint na een tijd te vermoeden dat de kinderen van het dorp meer afweten van de mysterieuze en gewelddadige voorvallen. Maar tussen vermoedens en bewijzen ligt meer dan een wereld van verschil…



Synopsis

in “Caché” wordt een koppel begluurd door een geheiminnige voyeur, … voorbeelden genoeg van ’s mans onder de huid kruipende, fascinerende en vaak ongemakkelijk zittende cinema. Twee jaar geleden vergooide hij nog zijn talent met de overbodige Engelstalige remake van “Funny Games”, met “Das Weisse Band” staat Haneke er echter sterker dan ooit met wat ongetwijfeld zijn meest ambitieuze film dusver is.