Het derde deel van de Rocky spin-off franchise Creed is het eerste dat het expliciet zonder Rocky doet. Geen spoor meer van Sylvester Stallone op het scherm: Sly staat enkel nog als een van de producenten en de bedenker van de originele personages op de generiek. En zeggen dat in Creed II zelfs Dolph Lundgren/Ivan Drago nog fysiek aanwezig was. Maar alle verwijzingen naar Stallones universum spelen zich ditmaal enkel maar in woorden en in achtergrondbeelden af. De franchise vaart hierdoor vooral zijn eigen koers, en dat is ook symbolisch duidelijk daar Adonis Creed zelf – Michael B. Jordan dus – hier meteen ook zijn regiedebuut aflevert.

Creed is trouwens ‘binnen’ zoals dat heet. Zijn bokshandschoenen hangen aan de haak, hij is de eigenaar van een boksschool en vrouwlief (Tessa Thompson) is succesvoller dan ooit als muziekproducente. Gelukkig voor de kijker dat er alsnog kan geknokt worden als plots ene Damian Anderson (Jonathan Majors) op de stoep staat: een oude jeugdvriend van Creed die serieus azijnerig is omdat die hem niet heeft gecontacteerd tijdens zijn achttienjarige gevangenisstraf volgend op een schermutseling waar ook Creed bij betrokken was. En zijn gram halen wil hij doen door openlijk Creeds wereldkampioenschapstitel aan te vallen.

Diep spitten deden scenaristen Ryan Coogler – regisseur van de eerste Creed – Keenan Coogler en Zach Baylin niet met scriptplooien die inwisselbaar zijn met die van zowat elke boksfilm die ooit is gemaakt. Het universum van Creed plooit hierdoor in elkaar en eindigt als een rondje weinig risico’s nemende fanservice waarin Jordan rustig zijn eigen sterstatus en dat van zijn personage mag cultiveren. Dat gebeurt allemaal vrij vlak: het onvermijdelijke lot van Phylicia Rashad dwarrelt emotieloos voorbij, Thompson en Mila Davis-Kent – die dochtertje Amara vertolkt – lopen er voor spekloze bonen bij en zelfs de onenigheid tussen Jordan en Majors lijkt getelefoneerd. Of is dat vandaag de dag eerder gesnapchat?

Blijft over: een intense Majors die ijverig verder timmert aan zijn weg naar de top tussen zijn franchiserol van Kang The Conqueror door. Ook potent geslaagd: de boksscènes die met de nodige panache, lillend vlees, middelpuntvliedend zweet en uitgemepte tanden hun weg naar de kijker vinden. Al zou het wel fijn zijn indien het onvermijdelijke Creed IV naast de canvasdjoefen opnieuw wat meer zou te bieden hebben dan (ge)makke(lijke) pathos. Heeft Butkus geen achterkleinpups die kunnen opdraven of zo?