De rol van Kris Kristofferson-dubbelganger mag dan niet de beste zijn uit Jeff Bridges’ rijkgevulde carrière, de vele beeldjes die hij dit jaar verzilverde voor beste mannelijke hoofdrol (Oscar inclusief) in “Crazy Heart” zijn geenszins gestolen. Al is het maar omdat de klassebak een voorspelbaar verhaal over redemptie en tweede kansen met verve laat uitstijgen boven de sentimentele valkuilen, net zoals Mickey Rourke dat vorig jaar deed in “The Wrestler”.

Bridges is uitstekend gecast als de ooit succesvolle countryzanger Otis Blake. Op zijn zevenenvijftigste is zijn succes tanende: hij heeft nog wel fervente fans in godvergeten uithoeken, maar de tijd dat alle C&W-fans aan zijn voeten lagen lijkt definitief voorbij. Ook de plaatsen waar Blake nog kan optreden – lokale bowlinghallen bijvoorbeeld – zijn hier exemplarisch voor. Het feit dat Otis vaak en snel naar de fles grijpt, maakt de kans op nieuw succes bijzonder klein. En toch… wanneer hij kennismaakt met de journaliste Jean Craddock (Maggie Gyllenhaal) laait de passie op. Net zoals hijzelf is zij een ietwat dolende ziel (gescheiden en moeder van de vierjarige Buddy) en ze valt voor de doorwinterde charme van Otis. Die voelt zich zowaar volledig herboren en neemt zelfs opnieuw contact op met zijn toenmalige protégé/nu superster Tommy Sweet (Colin Farrell met oorbellen en paardenstaart) in de hoop met hem een plaat te kunnen opnemen. Wanneer de relatie met Jean echter spaak loopt omdat Otis schijnbaar zijn drankmisbruik nog steeds niet onder controle kan houden en dat bijna faliekant afliep voor Buddy, verliest hij opnieuw alle moois dat hij had opgebouwd…

Otis’ onvermogen om zijn persoonlijke demonen te temmen leiden naar weinig verrassingen: de synopsis lijkt zelfs verdacht veel op de tekst uit eender welk country- en westernlied dat uit de koker van Otis of een gelijkgestemde ziel zou kunnen rollen. “Crazy Heart” is bij vlagen veel te sentimenteel en simplistisch, en debuterend regisseur Scott Cooper blikt het allemaal nogal vlakjes in, waardoor het broodnodige vuur vaak afwezig blijft. Met andere woorden, “Crazy Heart” is een filmpje dat in niet geringe mate wordt gered door de cast. Door Bridges’ spel en de chemie in de scènes die hij deelt met een eveneens uitstekend acterende Maggie Gyllenhaal overstijgt de prent moeiteloos zijn beperkingen. Ook Robert Duvall (die de film mee produceerde) is alweer zijn meesterlijke zelve. Drie klasbakken op het toppen van hun kunnen, meer moet dat niet zijn om dit Stetson-filmpje met drie sterren de nacht in te sturen.

Ironisch is dat deze film in eerste instantie voor de dvd-markt was bestemd. Coopers adaptatie van de roman van Thomas Cobb uit 1987 werd opgestart door Country Music Television en zou oorspronkelijk op dvd worden verdeeld door de inmiddels opgedoekte arthouseafdeling Paramount Vantage. De Twentieth Century Fox-afdeling Searchlight Pictures kocht de film over en besloot de prent een kans te geven in de bios. Een beslissing waar ze zeker geen spijt van hebben: door alle positieve buzz en de vele prijzen die Bridges kreeg voor zijn vertolking heeft de film er al meer dan 30 miljoen opgebracht, wat voor een kleine film van dit kaliber zeker geen onaardig resultaat is. Bridges is trouwens niet het enige prijsbeest: ook muziekproducer en –componist T-Bone Burnett kreeg samen met Ryan Bingham een Oscar voor de titelsong “The Weary Kind”. Burnett is niet van de minste: hij won eerder een Grammy Award voor de soundtrack van de Coens “O Brother, Where Art Thou” en werkte samen met onder meer Counting Crows, The Wallflowers, k.d. lang, Warren Zevon, Los Lobos, David Poe en Elvis Costello.

“Crazy Heart” is dus zeker een filmpje dat mag gezien en gehoord worden door de niet al te kieskeurige cinefiel, al is het geenszins Bridges’ beste artiest aan lager wal-film. Die eer blijft voor eeuwig en altijd weggelegd voor het helaas ietwat in de vergetelheid geraakte meesterwerk “The Fabulous Baker Boys” uit 1989.