We herinneren het ons nog alsof het gisteren was (en het is intussen al bijna een jaar geleden), onze eerste kennismaking met “The Wrestler” op vrijdag 17 oktober tijdens de persvisie op het Filmfestival van Gent. Compleet van onze sokken geblazen waren we toen. En ook op dvd blijft de film stevig overeind. Niet dat “The Wrestler” het meest vernieuwende filmisch experiment sinds jaren is. Integendeel, meer dan een clichématig verhaal over de comeback van een has been is dit op het eerste zicht niet. Maar het is de levensschmertz die regisseur Darren Aronofsky doorheen het verhaal verweeft die de film zo sterk maakt. Een commercieel gedraaide film die in hart en ziel vooral een indiefilm is, en waarin de gevoelens van de personages primeren op hun daden. Ook de comebackvertolking van Mickey Rourke draagt voluit bij tot de vijf sterren die de film in de thuisbioscoopranking te beurt vallen.

Bij “The Wrestler” voel je al onmiddellijk tijdens de begingeneriek dat alles snor zit. Die lijkt geplukt uit de rioolput van James Glickenhaus, maar het is gewoon Darren Aronofsky die in een ironische bui verkeert. En hij kan het zich permitteren: zijn verhaal over een beroepsworstelaar die twintig jaar na zijn glorie nog steeds zijn nummertjes opvoert en acht dollar aanrekent voor een foto op fandagen lijkt déja vu en entendu, maar stijgt – zoals hierboven reeds geschreven - door de uitstekende vertolkingen van Mickey Rourke, Marisa Tomei en Evan Rachel Wood sterrenstelsels boven de materie uit. Rourke is ronduit sensationeel als Andy ‘The Ram’ Robinson. En zeggen dat aanvankelijk Nicolas Cage gecast was in de titelrol. Gelukkig maar dat de goden van de berg Hollywood daar een stokje voor staken. Cage heeft zijn kwaliteiten, maar een rol inpikken waarvoor Rourke in de wieg gelegd is, is er geen van.

In de jaren tachtig was The Ram een van de mastodonten van het worstelcircuit, twintig jaar later voert hij nog steeds dezelfde nummertjes op, maar de tijd is niet vriendelijk geweest voor hem. Zijn huwelijk is gestrand, zijn dochter is van hem vervreemd, en zijn gezondheid is ook niet meer wat het was. Meer zelfs, na een hartaanval krijgt hij te horen dat terugkeren naar de ring fataal kan zijn. Dus probeert Andy een ander leven op te bouwen, maar dat is niet zo eenvoudig. Hij moet vaststellen dat de maatschappij hem enkel maar apprecieert voor wat hij is (een freak in de ring) en dat hij daarmee niet genoeg krediet heeft bijeengespaard om van een rustige oude dag te genieten. Toch lijkt voor Andy de zon even achter de wolken te schijnen: hij zoekt (en vindt) genegenheid bij stripteaseuse Cassidy (Marisa Tomei), die echter ook moet zien te overleven in een wereld waarin haar werkbiotoop haaks staat op wat ze echt van haar leven wil. Andy zoekt eveneens contact met zijn dochter (Evan Rachel Wood), maar zijn verloren jaren als vader lijken niet zo eenvoudig in te halen…

Dit verhaal mag dan al ontelbare keren eerder verfilmd zijn in andere gedaantes, nog maar zelden was het zo doorploegd als in “The Wrestler”. Aronofsky pakt uit met uitzinnige actiescènes in de ring. De volgende keer dat je een uit de kluiten gewassen man in de doe-het-zelfzaak om de hoek ziet aanschuiven aan de kassa met in zijn karretje een ladder, twintig meter prikkeldraad en een nietjesgeweer, zal je waarschijnlijk niet meer denken dat de brave man zijn moestuintje onder handen gaat nemen. Als worstelen oorlog is, dan vormen de confrontaties in “The Wrestler” de vooravond van het Armageddon. Elf op de actieschaal dus, maar dat is niet de enige hoorn des overvloeds die overloopt. Er kan ook languit gelachen worden met de scènes waarin Rourke een nieuwe carrière in de supermarkt probeert uit te bouwen of met instant klassieke dialogen waarin Kurt Cobain en “The Last Temptation Of Christ” aan het kruis worden genageld. Naast de adrenalinesluizen en het lachmiddenrif worden ook de traanklieren niet over het hoofd gezien: “The Wrestler” levert in de eerste plaats cinematografisch doorploegd hartzeer af. Ja, de climax is van mijlenver zichtbaar, maar probeer toch maar eens om niet met een krop in de keel te zitten wanneer het slotbeeld zich doorheen je netvlies ramt.

“The Wrestler” is een must voor mannen die er zich niet voor schamen om ongegeneerd een potje te grienen bij cinematografisch moois. Een uppercut van jewelste waarbij Aranofsky’s cultdoorbraakhit “Requiem For A Dream” op een aflevering van 'Tik Tak' of 'Fifi en haar Bloemenvriendjes' lijkt. “The Wrestler” is en blijft een meesterwerk, gedomme. Of het is er toch alleszins niet veraf.

Dutch Filmworks brengt de film uit op een 2-disc versie. Heel wat extra’s dus, maar slechts eentje die echt de moeite waard is. De making of “Within The Ring” duurt bijna drie kwartier en biedt een interessante kijk op het draaien van de prent, inclusief setopnames, interviews en bruggetjes naar de echte worstelwereld. Daarnaast mogen Darren Aronofsky en vooral Mickey Rourke nog uitvoerig aan bod komen tijdens de interviewsectie, maar die vallen nogal eens in herhaling. Het gros van de interviews is afgenomen op het filmfestival van Venetië waar de film vorig jaar in première ging.